...کارگران همواره بر زبان می‌رانند: «امروز برای طبقه‌ی ما بودن، مساوی است با مبارزه کردن...» همه دریافته‌اند، چنانچه می‌خواهند روی پای خود باشند، باید مبارزه‌ای سازمان‌یافته و مستقل داشته باشند و متشکل گردند. این بدان معنی است که طوفان تازه آغاز شده و همه‌ی ترفندهای تکراری نظام اعم از: زندان، شکنجه، شلاق و گلوله در خیابان و تبعید دیگر اثر ندارد! تنها پاسخ و مسیر روشن در گذار از این دو راهی نان و جان که حاکمیت بر کارگران تحمیل کرده است، پاسخی است که با اتحاد خود، طبقه‌ی کارگر به آن خواهد داد. چنان که امروزه هم شاهدیم کارگران بیش از پیش خود را در تشکل‌های مستقل سازمان می‌دهند و از طریق تقویت شبکه‌های اجتماعی و اینجاد پیوندها و همگرایی های پنهان و آشکار، برای شناساندن و بازشناسی همدیگر، سازمان‌یابی هر چه گسترده‌تر و ساختن ارتباطات سیال تر،فعال می‌شوند !

...سیاست دولت برسر واگذری صنعت هفت تپه باردیگر و با پیدا کردن «اهلیت» از نوع آنچه امام جمعه وعده داده، است که دلنگرانی سندیکای نیشکرهفت تپه را موجب گشته و دراطلاعیه‌‌‌ای با عنوان «کشت و صنعت هفت تپه را هم با سیاستهایشان، نابود کردند!» به تاریخ دوشنبه ۲۶ آبان ۹۹ نوشته: «با رفتن اسد بیگی مشکل حل نمیشود. دراین مدت حیات ننگین اسد بیگی وطرفدارنش آنچنان ضربه های به شرکت هفت تپه زده شده است که برای بازسازی آن چند سالی کار و تقلا و بودجه کلان لازم است! غیر از ضربه به کارگران ،با اشکال مختلف، از جمله دیر پرداختن دستمزد و دیگر حقوق و مطالبات کارگران، بیکاری و ناامنی شغلی، محیط کارغیر قابل تحمل با استفاده از نیروهای امنیتی، شکنجه زندان و پرونده سازیها... بالا کشیدن اموال عمومی (شرکت) اختلاسگری دزدی، کارشکنی کسب سود و بهره شخصی و فردی... که پایه سیاست خصوصی سازی است. تولید ناچیز شده و کارخانه را به مخروبه تبدیل کرده اند. آنها شیره جان کشت و صنعت را در کنار مکیدن خون کارگران و زحمتکشان پیش بردند و از هر ابزار و سرکوبی استفاده کرده تا بتوانند سرمایه های کلان را به جیب بزنند و نماینده خوب و موفقی برای گله طرفداران سیاست خصوصی باشند. اسد بیگی یکی از این نمایندگان خصوصی سازی است. کل کشور با امثال اسدبیگی ها زیادی روبرو است که جز کلک، دزدی قانونی، اختلاس قانونی و دهها روش سرکوبگرانه نظامی و امنیتی برای پیشبرد سیاست مالکیت فردی خود به نابودی اموال عمومی، کشت و صنعت، کار و تولید مورد نیاز جامعه را به نابودی کشانده اند....» و می‌افزایند: «اسد بیگی در سرازیری سرنگونی است، اما مبارزه و اعتراض ما با کل این دستگاه خرابکار و سودجو ادامه دارد. سیاستگذار جز برای نفع خود کاری برای کارگران و مردم زحمتکشان نمی کنند، خودمان باید سرنوشتمان را همچنانکه در این چند سال کارگران هفت تپه نشان داده اند، متشکل تا پیروزی ادامه خواهیم داد» و این ادامه راه و تکرارمسیری خواهد بود که تبلورآن دست شستن ازوعده‌های بی سرانجام رژیم و تدارک برای خودگردانی کارخانه با نمایش اعتراض و اعتصاب، حفظ اتحاد و یکپارچگی با تقویت همگراهی های گسترده با دیگر نیروهای مطالباتی موجود درون جنبش، سازماندهی مستقلانه و پیکارتمامیت کارگران هفت تپه خواهد بود. جا دارد که این مبارزه متحدانه را تنها نگذاریم و صدای مبارزات کارگران نیشکرهفت تپه باشیم!

در حوزه‌ی راه حل‌ها ما باید مدافع مسکن اجتماعی باشیم. دفاع از مسکن اجتماعی درعین حال که کاملاً درست، بدیهی و منطقی است، در چهارچوب نظام فعلی و سیاست‌های نئولیبرالی نمی‌گنجد، و در واقع بیشتر آلترناتیو ما برای حل بحران مسکن است. اگر این رژیم واژگون گردد و یک حکومت واقعاً مردمی با ماهیت دمکراتیک بر سرکار بیاید، اولین کاری که می‌بایست انجام دهد که به طور قاطع با تصمیمات و سیاست‌گذاری‌های عاجل، مانع افزایش قیمت خانه‌ها گردد و برای مردمی که توانایی پرداخت کرایه خانه ندارند، راه‌هایی برای جبران این مشکل پیدا کند که آوارگی‌ها تشدید نگردد، سازماندهی اشغال و کنترل خرید و فروش زمین‌های شهری و جلوگیری از رخدادهای غیر ضروری در حوزه‌ی مسکن و ساخت مسکن انبوه، است تا بتوان مشکل مسکن را حل کرد. واقعیت اینست‌که یکی ازجریان‌های بسیار وخیم بحران اقتصادی - اجتماعی موجود در ایران، بحران مسکن است! و تا زمانی‌که این رژیم پائین نیاید ، بحران مسکن به صورت مارپیچی بدتر شده و بهتر نخواهد شد!

آورده ایم : ... تورم بیش از ۱۰۰ درصدی در حوزه‌ی مسکن باعث شده تا کارگران و بازنشستگان حداقل ‌بگیر با مشکل تأمین مسکن رو‌به‌رو باشند. مشکل آنقدر زیاد شده که حتی کارگران توان پرداخت اجاره خانه را ندارند. در تهران به طور متوسط خانه‌ها با رقم حداقل ۱۳ میلیون برای هر متر مربع معامله می‌شود، اما خانه‌های لوکس و لاکچری تا متری ۶۰ تا ۷۰ میلیون و گاهی خیلی بیشتر نیز خرید و فروش می‌شوند. بنابراین سطح اطلاعات همپیمانی شورای نگهبان- مجلس- دولت، خود موئد ویرانی بحران مسکن در ایران است. مسأله‌ی مسکن با نظام سرمایه داری، با ویرانی روستاها و روند شهرنشینی آغاز شده و با جهانی شدن این نظام به مرحله‌ی بحرانی رسیده و با گسترش سیاست‌های نئولیبرالی و به ویژه بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ و رکود بعد از آن (که از بحران مسکن در آمریکا شروع شد) به مسأله‌ای حاد و لاینحل تبدیل شده است، به نحوی که حل آن در همه‌ی جهان، چه در مرکز و چه کشورهای حاشیه و پیرامونی، با موجودیت این نظام گره خورده است.

. برآنم که باید در ردیابی این گرفتاری به سراغ تاریخ انباشت ثروت به صورت املاک و دارایی‌های مالی رو آوریم و همه اجزای آن‌را بازبشناسیم و دلایل افزایش قیمت زمین شهری را دریابیم. برای تغییر مناسبات مافیایی که بحران مسکن را در کشور رقم زده است، چنانچه بنیاد اقتصاد مردم گرایانه، سازه‌ی مسکن اجتماعی، مبتنی بر راهبرد رشد از طریق باز توزیع و اتخاذ سیاست‌های مناسب و یا حداقل رویکرد رفاهی و مردمی در قانونگزاری و اجرا وجود داشته باشد، می‌توان از طریق سیاست‌های مناسب با رویکرد رفاهی و مردمی مانند: به صفر رساندن سود زمین از طریق سیاست‌های تعدیل سرعت گردش پول، انتقال سرمایه‌ها از بخش‌های بساز و بفروش، باز توزیع درآمد ثروت از برج‌سازی‌های گران قیمت، مجتمع‌های مسکونی میلیاردی نه خانه سازی‌های معمولی، سیاست کنترل وام‌ها به نفع نیازمندان نه صاحبان ثروت‌های اقتصادی - سیاسی، آنچنان که در همه عرصه نمود دارد، وارونه کرد و موقعیت بی مسکنان را تا حدی تأمین نمود. اما بیان واقعیت حل مسکن دراین استکه بگوییم تا این همه نفوذ مافیا در حوزه قانون گذاری پر قدرت است که در این یادداشت به همه جوانب آن پرداخته شد. تا روزی که این نظام برسرکاراست - جامعیت این قانونگزاری محلی ازاعراب نداشته و ندارد. این نظام باید با قدرت مردم و تصاحب اموال و دارایی همه آنانی که طی این چهار دهه از مردمان جامعه ما دزدیده شده است، با انقلاب اجتماعی مردمان جامعه وفروریزاندن تمامیت پایه های این نظام، به آنان باز گردانده شوند. ادامه دارد ....

نیم نگاهی به آنچه آورده‌ام ما را در برابر این پرسش اساسی قرار می‌دهد: که در بازه زمانی کوتاه مدت و در جریان جهش بهای مسکن، تنها کارفرمایان و سرمایه‌داران و صاحبان سرمایه‌های ثابت سودهای هنگفت و نجومی برده و روی گنج قارون نشسته‌اند و همه‌ی توده‌ی بی چیزان را که سرمایه‌ی ثابتی ندارند، یعنی کارگران حداقل‌بگیر که عموماً مستأجر و فاقد مسکن‌اند، نابود می‌کنند. چرا این مدت برای کارگران زندگی به معنای فقر مطلق ناامنی معیشت‌شان بوده است و برای سرمایه داران به معنای صعود و برج عاج نشینی؟

بحران مسکن در ایران از ریشه های متعددی برخوردار است. اما شاید بتوان مهم ترین و اصلی ترین ریشه های درهم تنیده این بحران را در چهار مولفه زیر دید. محورهای چهارگانه فوق نتیجه گیری روشنی را پیش پای ما قرار می دهد و آن اینکه : بحران مسکن بدون تغییر ریل اساسی اقتصاد ایران و پایان دادن به سیاست های نئولیبرالی و تاخت و تاز «باز آزاد» و «دست نامرعی» آن، بدون برچیدن بساط حاکمیتی که پاسدار اصلی رویکرد بحران زده کنونی است، بدون درهم شکستن بورژوازی مستغلات و بیرون کشیدن مسکن از بازار دلالی و سوداگری و تبدیل آن به وزنه ای برای احیای اقتصاد و افزایش اشتغال از طریق تولید مسکن اجتماعی، بدون قدرت متشکل بی خانمان ها و بدمسکن ها، اجاره نشین ها در قالب اتحادیه های مستقل نیرومند، نه تنها حل نخواهد شد که سلب مالکیت مسکن گسترده تر، خشن تر و پیامدهای مخرب آن بربافت اجتماعی دامنه دارتر خواهد بود....

ازمنظرما شرط مقابله ی موثر با تبعیض ساختاری شده در میان لایه بندی های گوناگون مزدی معلمان، که از مدت ها پیش درصفی پراکنده به آن معترض اند و همواره به پای اعتراض نشسته اند. اینستکه: اولا- مطالبه ی امنیت شغلی به محورهمبستگی صنفی همه گروههای معلمان بدل گردد. همین مطالبه است که می تواند نهضتی، حق التدریسی، سربازمعلم، دانشجومعلم،خرید خدمتی، مربیان پیش دبستانی ومهد کودک و ... را با معلم استخدامی در صفی مشترک علیه تبعیض و بی حقی در آموزش و پرورش متحد کند. ثانیا- نقش تشکل های صنفی معلمان در ساماندهی حمایت های لازم از گروههای فرودست تر مزدی معلمان در این شرایط برجسته گردد. ثالثا- در این وضعیت شاهد پوشش خبری ساده ی تجمعات صنفی و مطالباتی گروههای مختلف معلمان در شبکه های خبری و ارتباطی تشکل های صنفی رسمی و انتشار فراخوان های آنان در این شبکه ها باشیم. رابعا- درآستانه ی روزجهانی معلم ، سازوکار موازی روشنی هم برای رفع این نقیصه و دور محدودیت های احتمالی ناشی از پوشش رسانه ای جمعی این تحرکات تدارک شود تا سکوت تاکنونی شکسته شده و پشتیبانی و حمایت همه جانبه از تحرکات سریالی گروه های مختلف معلمان برجسته گردد.

تجربه نشان داده است تا زمانی که سود کار کودک چنین نجومی است و نهادهای ذی‌ربط پاسخگوی ضد و نقیض گویی‌های خود نیستند، شرایط تغییر نخواهد کرد. با همه تلاش‌هایی که فعالان حقوق کودک طی این سال‌ها داشتند و هزینه‌ی بس سخت بیکاری از کار، دستگیری و زندان و تبعید را به جان خریده‌اند، همچنان قانون منع کار کودک درعمل هیچ جایگاهی ندارد و کمترین امیدی به تغییر، در شرایط موجود نیست. مگر اینکه در سلسله اقدام جنبش توده‌ای و با به‌پا خاستن همه‌ی کنشگران اجتماعی، چهره‌ی شهر را از وجود کودکان زباله‌گرد پاک کنیم. تا زمانی که این نشود، مافیای شکم پرست و دست‌های توطئه‌گر، دلالی و واسطه‌گری با سودجویی تمام ازهرمنفذ و سوراخی، آیه و فتوای آیتی نوخاله، سود می‌جویند و به کثیف‌ترین شکل ممکن به دور از چشمان جامعه در نبود رسانه‌های مستقل از کودکان خیابانی وکار، این نیروی برده دارانه، ارزان و خاموش بهره‌کشی خواهند نمود. اما در برابر کارگران شهرداری‌ها، همان‌گونه که پیش‌تر آوردم، هیچ راهی جز ادامه اعتراض و اعتصاب و سازمان‌دهی سریالی اعتراضات به پهنه‌ی محلات شهرها و گره خوردن با مردم پیرامون، ضمن طرح مشکلات خود از وجود پیمانکاران، اتحاد و به‌ هم پیوستگی تحرکاتشان با استفاده از ظرفیت‌های جدید شبکه‌سازی در اینترنت، به هم پیوسته‌شدن ها و با افزایش دامنه‌ی آن، تأثیراعتراضات خود را نیزبیشترازپیش سازند. دست‌یابی به این مهم برای رفتگران زحمتکش در شرایط فعلی ممکن است.

امروزهمچون دیروزدرسطح شهرداری‌های کل کشور حدود ۸۰ درصد ازقراردادها خارج ازاستانداردها و در زد و بند آشکار با رشوه و دلالی واگذار می‌شوند که باعث رانت می‌شود. روش انتخاب پیمانکار برای واگذاری پروژه‌ها با رانت و دلالی همراه است وهمین واسطه‌ها به‌عنوان کارچاق کن، عوامل کار را فراهم می‌سازند. مافیایی که تنها و تنها منفعت رانت خواری و ارتشاء را می‌فهد و جان و حیات و گذران کارگران برایشان هیچ‌است! در بستر چنین بده و بستان ناسالمی، کارگران زیادی تحت تأثیر برون‌سپاری‌های بی‌قاعده هستند و مشکلات معیشتی فراوانی دارند. لایه لایه شدن کارگران شهری طی قراردادهای پیمانکاری و مواجهه با پیمانکاران متفاوت، هرچه بیشتر باعث تضییع حقوق کارگران شهرداری‌ها شده است. آیا زمان حذف و خلع ید پیمانکاران نرسیده است؟ امروز کمپین سازمان‌یافته‌ی علیه خصوصی‌سازی، خلع ید بخش خصوصی ناظر بر همین لغو شرکت‌های رانتخوار پیمانکاری، حلقه‌ی جدی رودرویی نیروی کار و سرمایه‌ی جامعه‌ی ما است و که در مبارزات کارگران شهرداری‌ها نیز برای آن باید طرح و نقشه‌ی راهنمایی روزانه سازمان داد. کارگران شهرداری‌ها در پهنه‌ای به وسعت تمام کشور با مشکلات یک‌سان و مطالباتی واحد مواجهند که می‌توانند با اتحاد و به‌هم پیوستگی با استفاده از ظرفیت‌های جدید شبکه‌سازی در اینترنت، به هم پیوسته و اعتراضات خود را وسعت بخشند و با افزایش دامنه‌ی آن تأثیر اعتراضات خود را نیز بیشتر از پیش سازند. طی فرصتی دیگر باز در این باب خواهم نوشت.

من و ما بر آنیم ؛ نباید سکوت نمود. امروزسازماندهی کارزارهای سراسری ضرورتی تام دارد. باید یک جنبش سراسری علیه مجازات اعدام به راه انداخت و مانع از آن شد که رژیم فاشیستی جمهوری اسلامی جوانان شجاع ما را به چوبه های دار بیاویزند و جبونانه تلاش کند با ایجاد ترس مانع رشد و گسترش و توده ای شدن حرکت های اعتراضی مردمی گردد. به امید آن که روزی جنبش دادخواهی جانباختگان و اعدام شده گان در تلفیق با آزادی و آگاهی و کنشگری عموم شهروندان حامی حق حیات، بساط اعدام را برای همیشه براندازد و زندگی و آزادی را به ارمغان آورد. یادمان نرود توقف اعدام در حاکمیت انسان ستیز اسلامی ، تنها در گرو متشکل شدن و اتحاد ما است!

آموزشیاران نهضت سواد آموزی می گویند : «دولت و نظام آموزش و پرورش برای سایر گروه‌ها مثل "سرباز معلمان"، "حق‌التدریسی‌ها" و... آزمون استخدامی را حذف کرده‌اند، چرا در حق ما چنین نابرابری روا می دارند. جمع ما " آموزش‌دهندگان نهضت سواد آموزی" سالها با کمترین دستمزد در مناطق دورافتاده و روستایی کشور کار کرده‌ایم و سختی همه فشار ها را به جان خریده ایم و یکایک ما استحقاق توجه بیشتر از مسئولان کشور را برای خودمان می شناسیم نه اینکه بعد از سالها خدمتی چنین دشوار و با کمترین دستمزد در نقاط بد آب و هوا و بدور از شهر و خانمان مان، شغلمان را از ما بگیرند و ما را به حال خود رها کنند.» اعتراضات گروههای مختلف معلمان در برابر مجلس در هفته های اخیر بر سه نکته حیاتی تاکید می گذارد:

پرده‌ی آخر : برای من که گردآورنده‌ی این فهرست پُرشمار جانباختگان شهرم لنگرودم، نفی اعدام، نابودی زندان و فروریختن آن برسر زندانبانان امروز و چه فردای دیگر حائز اهمیت فراوانی‌ست؛ نداشتن زندان در جامعه‌ای که برای ایجادیش هرروزه در تلاشیم و مبارزه‌ایم، باید به نخستین خواسته‌ برای جهانی دیگر که ممکن است، بدل گردد. از مبارزه‌ی این همه انسان‌های شریف باید آموخت و نشان داد زندگی، مقاومت در برابر تباهی و ستم، عشق و آرمان‌خواهی بیهوده نبوده و نیست. منطق بقاء و ادامه‌ی زندگی باید به نام یکایک آنان ثبت گردد و در این میان حتی یک نام را نباید فراموش کرد.

امروز جامعه‌ی ما در شرایط دوران‌سازی قراردارد. موج بزرگ اعتصابات کارگری به ویژه اعتصابات کارگران نفت و گاز و پتروشیمی جنوب کشور، بیش از هر موقعی نیاز به همپوشانی، همگرایی و نزدیکی و عدم مصادره‌طلبی گروهی و فرقه‌ای این و آن و محترم شمردن استقلال عمل مبارزاتی این مرحله از اعتراضات و اعتصابات باید شمرده شود.

آنچه که مهم می نماید، برانگیختن افکار عمومی جامعه میزبان در سطح خارج کشور، باید نقشه راه مان باشد. باید بتوانیم شکل اقدام راهجویی به اتحادیه ها و مجامع کارگری و احزاب و سازمان های سوسیالیستی را به شکل پرمعنایی به پیش ببریم ، تقویت این امر به تحکیم انترناسیونالیستی روابط می انجامد. بعبارتی جلب حمایت بین المللی ازمبارزات کارگران داخل دراین شرایط از وظایف تخطی ناپذیر یکایک ما است. درپایان برآنم این مجموعه فضای موجود ما را در برابر طبقه کارگر و نقشه مندی آن متعهد می نماید.

در این مرحله ضمن دفاع تمام قد از مبارزات واقعا موجود همه عرصه های اعتراضی کارگران باید مجدانه و درحد توان اعتصاب کارگران هفت‌تپه و سایر اعتصابات کارگرانی را که در دیگر واحدهای تولیدی و صنعتی و خدماتی، پای اعتصاب و اعتراض هستند، قویا مورد پشتیبانی و حمایت خود قراردهیم. اعتراضات کارگران پالایشگاههای نفت و گاز و پتروشیمی در کنار دیگر بخش های کارگری گامی مهم در مسیر سراسری شدن اعتراضات کارگری و نیرومندتر شدن صدای اعتراض کارگران و مزدبگیران است. ادامه اعتصاب می تواند به اختلال در صادرات پتروشیمی و گاز و کمبودهای بحران زا در رفع نیازهای داخلی منجر شود. نباید اجازه داد تیغ سرکوب بار دیگر بر چهره‌ی هفت‌تپه و جنبش رادیکال کارگران کشیده شود. جامعه ما در شرایط دوران سازی قراردارد. موج بزرگ اعتصابات کارگری به ویژه اعتصابات کارگران نفت و گاز و پتروشیمی جنوب کشور ، بیش از هر موقعی نیاز به همپوشانی ، همگرایی و نزدیکی بیشتر نسبت به گذشته دارند. واضح است اینبار نیز چشم امید به همراهی و همدلی فعالان پیشرو کارگری و سیاسی و همه آزادی‌خواهان و برابری‌طلبان در تمام دنیا داریم. درانجام این وظیفه و رسالت دوران ساز، ازهیچ اقدامی فرو گذار نکنیم !

خوب است تمامی ارکان حاکمیت ازصدرتا ذیل بدانند؛ کارگران هفت تپه پرقدرت تر، توانمند تر وارد صحنه می شوند و اعتراضات را پی خواهند گرفت. هفت تپه ای ها امروز خود را به همراه موج جنبش های اعتراضی ‌اعتصابی کارگران هپکو- پالایشگاههای قشم- آبادان- جقیر- کنگان- پارس جنوبی - پارسیان- لامرد- ماهشهر- اصفهان- نیروگاه برق پارس جنوبی بیدخون - سایت پتروشیمی عسلویه- شرکت پتروشیمی رازی ماهشهر - اتوبوسرانی خط واحد ارومیه- شرکت اسفالت طوس دشت آزادگان - کارگران نیروگاه حرارتی و گازی تبریزو نیروگاه برق مشهد - کارگران شرکت فولاد سنگان - معلمان نهضت سوادآموزی - معلمان حق التدریسی - کارگران شرکت های پیمانکاری - کارگران کنتور سازی و دهها حرکت اعتراضی دیگر... که روز به روز اوج فزون تری برخود می گیرد، خویشتن را تنها نمی بینند. امروز کارگران هفت تپه، تحرکات اعتراضی به هم پیوسته ای که گامی مهم در مسیر سراسری شدن اعتراضات و اعتصابات کارگری است را در کنار خود می بینند . تحرکاتی که میرود به جنبش سراسری و به هم پیوسته اعتصابات سراسری بدل شوند و باید در انجام این راه کوشید !

بریکایک ماست که در این مبارزه نابرابر، از خواست‌ها و مطالبات اعلام شده کارگران تا همان هنگام که در مبارزه‌اند با تمام نیرو در داخل و خارج از کشور پشتیبانی نماییم. امروز همچون دیروز صدای یکایک هفت تپه‌ای‌ها باشیم که مطالبات‌شان عیان‌تر از فریاد آنان است؛ این پژواک همه هم سرنوشتان، فرودستان، زحمتکشان و ستمدیدگان جغرافیای ماست که غارت گران شکم چران، وهیاکل ایت الله های شکر خوار، نان را از سفره‌های شان ربوده‌اند و تلاش رنج کارآنان را هم نپرداخته و سرمایه‌های بیش از ۲۵ هزار انسان رنج دیده هفت تپه را به غارت برده‌اند. مبارزه درخشان آنها مبارزه از حق حیات اقتصادی و اجتماعی مردمی است که در این منطقه زیر سیاست‌های چپاولگرانه بخش‌های خصوصی، خصولتی و دولتی ، در پناه عوامل سرکوب له شده‌اند. از اینرو همه بخش‌های جنبش کارگری و همه مدافعان آگاه و مسئول این جنبش حیاتی باید استقلال عمل مبارزاتی کارگران شاغل و اخراجی هفت تپه را محترم بدارند و با یکایک آنان همصدایی و پیوندی عمیق داشته باشند. * صدای هفت تپه، صدای ماست، نگذاریم این صدا تحت هیچ شرایطی خاموش گردد و برای بلند آوازه کردن این صدا همه توان و ظرفیت خود را به میدان آوریم و با پرهیز از های و هو، نقشه‌مندتر از همیشه عمل نماییم! ازشمال تا جنوب هم صدایی با کارگران هفت تپه و بافریاد اعتراضات یکایک آنان هم آوا باشیم!

خانواده های سر فراز کارگران نیشکر هفت تپه، وارد خیابان های شوش شدند ؛ راه بگشایید و دست افشانی کنیم ! گوش کردن به حرف های خانواده ها و خود کارگران نشان می دهد همه دیوار های ترس و وحشت شان فرو ریخته و طی این بیست و سه روز ؛ یک قدم عقب نشینی نکردند تا همه چهره های دروغ ، دزد و دغل و حاشا را برملا کنند و کردند! چرا خانواده ها با همه خویشتنداری و منش انسانی شان ناگزیر شدند به کف خیابان آیند و بازو در بازوی مردان خویش؛ بلند گوی خوش آوازه فریاد آنان گردند؟ در جامعه ای که زن بودن و صدایش را در فضای خیابان شنیدن ؛ به سان جرم ناکرده ای تلقی می شود که باید خاموش گردد ؟

امروز همبستگی ودفاع ازاعتراضات کارگری هفت تپه؛ پشتیبانی ازمطالبات طبقه کارگر است .ما در سلسله اعتراضات خود تنها می توانیم به قدرت طبقاتی خود متکی شویم. دفاع و همبستگی با سلسله تجمعات کارگری هفت تپه، دفاع از مطالبات کل طبقه کارگر ایران است. طبقه ما بدون چشمداشت به بالایی ها همچون گذشته در اعتراضات خود تنها می بایست به قدرت طبقاتی خود متکی باشد. ما تنها با قدرت خود می توانیم پوزه سرمایه را به خاک بمالیم .بر خلاف اعتراضات ضد رژیمی و یا ضدامپریالیستی ادعایی، نباید به رفرم این و آن واعظ غیر متعض دلخوش بود و چشم به رافت اسلامی آقا داشت، همه این شدت و ضعف ها از گور پُر عطوفت ایشان بلند می شود. فراموش نکنیم که در غیاب قدرت طبقاتی سازمان یافتهِ کارگران آگاه و متشکل، چشم اندازی روشن و امیدبخش برای پایان دادن به حاکمیت اقلیت بهره کش و سرکوبگر وجود نخواهد داشت