برای ما که تجربه تلخ رودررویی با حاکمیت ایدئولوژیک اسلامی را در طی چهار دهه بر دوش داریم . جدائی کامل مذهب ازدولت و حاکمیت دینی، از سیستم قضائی و از آموزش و پرورش، ممنوعیت هر گونه کمک دولتی به موسسات مذهبی و فعالیت های آن ها، الغاء مذهب رسمی، شخصی بودن اعتقاد به مذهب و آزادی همه افراد در داشتن و نداشتن مذهب، آزادی کامل تبلیغات مذهبی و ضد مذهبی، از جمله یکی از ملزومات اجتناب ناپذیر پایان دادن به تبعیض های مذهبی و برقراری حقوق برابر برای همه شهروندان صرفنظر از تعلقات ملی، مذهبی، جنسیتی و اعتقادات سیاسی آن ها می باشد. گذران زندگی در حاکمیت اسلامی ایران در امر دفاع از آزادی، رهایی از حجاب اجباری و گزینه حجاب اختیاری زنان ومردان ، آزادی از رژیم یدنی ، ازادی از غارت ثروت ملی توسط سران و آقا زاده های رژیم اسلامی ، از راه دفاع همه جانبه از حق زندگی بهلئیان در کشور ما می گذرد! برای ما آزادی فوری و بی قیدوشرط همه زندانیان بهائی و همه زندانیان سیاسی و عقیدتی ، پایان بخشیدن به هر سطح تبعیض های اعمال شده علیه بهائیان و همه اقلیت مذهبی ایران باید فورا و بی درنگ متوقف شود. زندان های ایران باید به روی زنان - وکلا- نویسندگان - بازنشستگان - دانشجویان - فرهنگیان - کارگران و همه زندانیان عقیدتی و سیاسی گشوده گردد تا چرخه زندگی به گردد و زندگی رو به آبادانی و سازندگی فرا روید ! # درایران #بهایی بودم و #بهایی ماندن ؛ نباید جرم شناخته شود! ادامه دارد .... پنجشنبه ۱۳ مرداد ۱۴۰۱ برابر با ۰۴ اگوست ۲۰۲۲

...شعار را نباید در خلاء داد و خود را خشنود ساخت. تحول اجتماعی را یک نیروی معین به تنهایی نمی‌تواند به ثمر برساند... هر حرکت توده‌ای به نفع یک جبهه‌ی توده‌ای عظیم‌تر، با دفاع از ابتدایی‌ترین نیازمندی‌ها و مطالبات شروع شده و به تدریج که این مبارزه بسط و توسعه یافت، اشکال و شعارهای مبارزه‌ی خود را تغییر می‌دهد. امروز که آن جبهه‌ی توده‌ای قدرتمند را نساختیم و هرکدام‌مان به تنهایی در عرصه‌ی مبارزه، خود را پیشقدم و پیشگام می‌دانیم و آدم کشان و آدم فروشان نظام به شکل یک دیوار حائل برابر هر سطح از پیشروی ما از خود با هزار و یک ترفند مانند احضار، بازداشت، زندان، تبعید و اخراج از کار و سناریوی پرونده سازی های امنیتی که حربه‌های نخ نمای آن در هر مرحله‌ای دهن باز کرده است، دفاع می‌کنند، صرف صدور تیزترین و برنده ترین شعارها به تنهایی، راهگشا نخواهد بود. شکل‌گیری حاکمیت مردم به وسیله‌ی خود مردم، حیاتی‌ترین پیش شرط رهایی طبقه‌ی ما است و هر چیزی که برای مردم و بدون مردم باشد، خود دراساس پوششی برای تسلط بر مردم تلقی می‌گردد. در مقابل نظام اسلامی موجود، هیچ نیرویی بسان آلترناتیو نمی تواند معنا یابد. نباید از بالای سر مردم ، قیم مردم و توده‌ی مطالبه‌گری بود که امروز در ارتش گرسنگان دهان گشوده‌اند و فریاد بر می‌دارند و آواز سر می‌دهند: ما رنجبران ایرانیم، تا محروم و زیر فشاریم، معترض می‌مانیم! همگام شویم و این مبارزه را سازمان‌یافته‌تربا اتکاء به قدرت همین مردم ، به پیش ببریم!

باید به خیابان روی آورد ! حاصل کلام آنکه، درمقابل این سناریوسازی نخ نما،طراحی های سوخته، باید نشان دهیم، سندیکالیست های معلم فرانسوی در زندان اوین ایران تنها نیستند! باید مجددا به خیابان آمد برای شکستن این سناریو و دیگر سناریوهای مشابه به مانند بازنشستگان و دیگر کارگران مطالبه گر فریاد زد . رژیم راه هرگونه مذاکره و گفتگو و چانه زنی را ناممکن کرده است. یگانه راه همبسته شدن و یگانگی نیروهای مطالبه گردر کف خیابان حاصل می اید! همه باید پشت هم بایستند وهمدیگررا برای مقابله سازمان بدهند. یکی ازهدف های سرکوب و کش دادن بازجویی ها ، نیز زدن همین ایده همگرایی و همبستگی های طبقاتی درون جامعه وهمبستگی های قدرتمند بین المللی است. هیچ حرکتی به تنهایی و با صبر و انتظار، پیامک زدن به نماینده دولت و مجلس فراهم نیم آید و سرابی بیش نیست . باید به سمت همگرایی های مشترک و ستاد لایه های هم پیوند برای پیگیری اعتراضات را با موج وسیعترو متشکل تر رد شبکه های ارتباطی لایه به لایه سازمان داد و به پیش برد. در این مدت علیرغم موج وسیع دستگیرهای معلمان، تنها چیزی که از شدّتِ سرکوبِ جنبش معلمان در هفته های اخیر عجیب‌تر است، قدرتِ همبستگی و همراهی فرهنگیان در مواجهه با دستگاه سرکوب است. برای مردم ما بلند شدن عکس ها و بنر های این که جای معلمان و کارگران شریف کشور در زندان ها نیست، تنها یک شعار نیست بلکه شاولون مورد پذیرشی برای جنبش آزادیخواهی ایران ، زندانیان سیاسی و عقیدتی ره هر چه زودتر آزادشان کنید. از همین زاویه باید از حق معلمان - کارگران زندانی و از حق خانم "سیسیل کولر" وهمسربازنشسته اش "ژاک پاری"، که این ملاقات را کردند ، قویا دفاع نمود و اجازه نداد که رژیم اسلامی یک تبادل نظر . یک ارتباط عادی بین فعالان کارگری کشورمان اعم ( ازمعلمان وکارگران ) شناخته شده با سندیکالیست های فرانسوی را تبدیل به امرجاسوسی و یک امرامنیتی بسازند و به آن گرا بدهند وروزیِ نامه کیهان حسین شریعتمداری که همواره مترصد پرونده سازی برای هرکنشگراجتماعی است ، تا خوراک خبرسازی روزی نامه خود سازند، مورد بهره برداری قرارگیرد.

... هیچ احتیاج به درازگویی نیست؛ بلکه باید صریح و بی پروا نوشت: این گرانی و کمبودها و خیزش عظیمی که چندین استان وشهرستان را فرا گرفته، خلق الساعه نیستند. در شرایطی که در ایران، بين ۲۰ تا بالای۶۰ درصد مواد اوليه‌ی توليد كشور مواد وارداتی است و در شرایطی که رخداد جنگ ویرانگر روسيه و اوكراين، تورم وارداتی گسترده‌ای را در مجموعه‌ی اقلام وارداتی درکل جهان شكل داد كه اين تورم در قيمت اقلام مصرفی ايران نيزخود را نمايان كرد. زمانی كه اين اقلام وارداتی گران شود، قيمت محصولات توليدی نيز گران‌تر می‌شود. ازسوی ديگر تكاليفی در قانون بودجه ۱۴۰۱ وجود داشت كه باعث افزايش قيمت‌ها شد. زمانی كه پس از چند سال نرخ ارز مبنای محاسبه‌ی حقوق ورودی و خروجی گمرك از ۴۲۰۰ تومان به نرخ ETS تغيير داده شد، و نرخ دلار در دولت ناکارآمد و بی خاصیت ابراهیم رئیسی با بالای ۳۰۰۰۰ کشیده شد، اين تغيير در افزايش قيمت‌ها همواره هویدا شد.....برای مبارزه خیابان‌ها باید در اختیار و اشغال مردم مطالبه‌گر باشد. مکان مبارزه و انتشار آگاهی خیابان است و این را هم نیروهای متشکل و صنفی و هم توده‌های جان به لب رسیده آزموده و آموخته‌اند. حاکمیت هم با انواع شگردهای بی‌شرمانه سعی در کنترل حضور و اعتراضات خیابانی مردم داد. از بازنگری در قوانین استفاده از سلاح گرفته تا بازداشت‌ها گسترده به بهانه‌ی تجمعات غیر قانونی از معترضین در خیابان‌ها. آینده را هم همین وزن‌کشی خیابانی مردم و حکومت سرکوبگر در کف خیابان ها مشخص خواهد کرد. وقتی خیابان در اختیار و اشغال مردم مطالبه‌گر باشد، جایی برای حکومت باقی نخواهد ماند.دراین نبرد نا برابر: یا ما سرخصم را بگوبیم به سنگ / یا او سر ما به دار سازد آونگ !

تجمع اعتراضی فعالان مدافع حقوق معلمان و کارگران و... فعالان کلکتیو سندیکاهای فرانسوی و همراهای سندیکایی سوئیسی به همراه نیروی وسیع فعالان اپوزیسون چپ و دمکرات ایرانی روز جمعه ۱۰ ژوئن ۲۰۲۲ از ساعت ۱۲ صبح در مقابل کاخ ملل در ژنو پای صندلی شکسته در میدان ژنو صورت می گیرد. همچنین در سطح کشورهای مختلف اروپایی، استرالیا، کانادا و آمریکا فعالان نیروهای چپ و دمکراتیک، به اشکال گوناگون و همزمان با تجمع ژنو، در میادین شهرها، برابر سفارت خانه‌ها و با مراجعه به روزنامه‌ها و دفاتر اتحادیه‌های کشورهای میزبان، اعتراض یکپارچه‌ی خود به این گروگان گیری را اعلان می‌دارند. فردای آن ما باید مجدداً و پیوسته وهمبسته به خیابان بیاییم. به خیابان بیاییم تا بتوانیم برای شکستن این سناریو گروگانگیری و پرونده سازی برای معلمان و کارگران و فریاد اعتراض برای آزادی بی قید و شرط زندانیان سیاسی و عقیدتی سر دهیم. به خیابان بیاییم و در کنارهم باشیم تا از مبارزات همه‌ی نیروهای موجود در کف خیابان‌های ایران پشتیبانی قاطع نماییم. ما باید به خیابان بیاییم و سناریوهای آدم ربایی را به درون جامعه‌ی میزبان ببریم و همگان را به اعتراض وا داریم. فریاد بزنیم که رژیم اسلامی ایران راه هرگونه مذاکره و گفتگو و چانه زنی برای نهادهای مستقل مطالباتی و مبارزات آنها را ناممکن کرده است. برای مبارزان درون جامعه، یگانه راه همبسته شدن و یگانگی نیروهای مطالبه‌گر در کف خیابان است و برای ما که در این سوی جهانیم، قدرتِ همبستگی و همراهی نیروهای اپوزیسیون کلیت نظام و پشت کردن به کمک مداخله‌گری بیگانگان در حیات جامعه و اتکا به نیروی خود در مواجهه با دستگاه سرکوب نظام است. فریاد اینکه ما خواستار آزادی فوری دو عضو سندیکای معلمان فرانسوی (خانم کولرو آقای پاری) هستیم که در ایران دستگیر و در زندان رژیم جمهوری اسلامی بسر می‌برند، خواست توامان همه‌ی فعالان اجتماعی در ایران و سراسر جهان است. فریاد اینکه جای زنان کنشگر، دانشجویان، معلمان، کارگران، بازنشستگان و اقلیت‌های دینی و ملی در زندان نیست، یک شعار نیست، بلکه یک خواست پیوسته و همبسته‌ی همگانی جامعه‌ی ایران است. باید همه‌ی زندانیان عقدتی و سیاسی بی‌قید و شرط آزاد گردند. پاسخ آن پرسش که در یادداشت آغازینم طرح کردم: «هنجارشکنی و مقاومت پایان ناپذیر جنبش مطالباتی و فرافکنی و جباریت فرمانده برابر این خیل عظیم مقاومت و ایستادگی را چگونه می‌توان مورد چالش قرارداد؟!» اینگونه است که باید همه‌ی ما دریابیم تا همصدا نشویم؛ بی صدا خواهیم ماند.

چرا امروز رژیم به سناریو سازی امنیتی احتیاج دارد و چه هدفی را دنبال می‌کند؟ پیشتر هم آوردم برای حکومتی که خودش هم به خوبی می‌داند «دیگه تمومه ماجرا»، این سطح نازل سناریو سازی امنیتی، نشانه‌ی اضمحلال است. حکومتی که با قیام‌های مداوم گرسنگان روبروست، به‌طوری که همه‌ی دستگاه اقتدارش از رونق افتاده، مساجدش بی مشتری‌ست، نمازجمعه‌هایش با چند عوام الناس مواجب بگیر به زحمت برگزار می شود، به شیوه ی دزدان راهزن ده نفر به یک نفر حمله شبیخون می‌زند تا شاید از این طریق ایجاد رعب و وحشت، فضای دهه‌ی شصت را ذهنیت سازی کند، اما امروز حنایش در نزد افکار عمومی جامعه هیچ رنگ و بویی نداشته و ندارد. همه‌ی کارگزاران نظام برآنند که شریان ارتباطی داخل و خارج باید قطع گردد. آن‌ها به خوبی واقفند که اکانت‌های ارتباطی داخل وخارج کشور، از طریق خیزش بلند چرخه‌ی شبکه‌های ارتباطی، چه آتشی به ارکان خبررسانی دروغ آنها انداخته است. در نظام اسلامی، از بیت رهبری گرفته تا هر ننه من قمری، از آخوند دوزاری روضه خوان سر قبر آقا گرفته تا هرنماینده‌ی مجلس، ورزا، مدیران کل و معاونان، هر فرمانده‌ی سپاهی، بسیجی، بچه حزب الهی، آدم‌های امنیتی و... خود به وسیع‌ترین شکلی از شبکه‌های ارتباطی بهره می‌گیرند؛ همه برای خود سایت، وبلاگ، توئیتر، اینستاگرام، تلگرام، واتس آپ، فیس بوک با چندین سیم کارت و اکانت داشته و با عالم غیب هم درارتباطند، ولی این ارتباطات برای مردم و زحمتکشان جرم تلقی می‌شود! جرمی که اغلب متوجه‌ی فعالان گروه‌ها، احزاب و سازمان‌های سیاسی است که رژیم اسلامی آنها را «برانداز»، «معاند»، «خدا ناشناس» و «بیگانه پرست» و «فراری» می‌نامد. هر جا که رژیم در تنگنا می‌افتد، فعالان عرصه‌ی کار و زحمت و کنشگران مدنی، زنان، فعالان سندیکایی، معلمان، بازنشستگان، پرستاران، نویسندگان، سینماگران، اهالی تاتر و غیره را، «جاسوس»، «آشوبگر»، «توطئه گر» و... می‌نامد. اما افکارعمومی جامعه‌ی ما با شناختی که از فرزندان تلاشگر و امتحان پس داده‌ی خود دارند، این خزعبلات تکراری را باور نمی‌کنند و به مجریان بی‌قابلیت آن می‌خندند! در این میان همه‌ی مزدوران نظام می‌توانند، آزادانه و دلخواه به خارج سفر کنند، برای تدارک سیسمونی فرزندان و نوه و نبیره و نوادگان خویش از کشوری دیگر خرید هم کنند؛ یا برای معالجه‌ی چشم و پروستات و بواسیر خود به ینگه دنیا هم سفر کنند؛ در هر همایش و سیمنار جهانی برای توجیه کار چپاول و بالا کشیدن موقعیت خود حضور یابند، یک هواپیما نماینده‌ی خود گزین کرده به اجلاس سازمان جهانی کار (ILO) بفرستند، ولی هیچ فعال کارگری و معلم و حتی ورزشکاری بدون کنترل و نظارت نیروهای امنیتی این حضرات مافیایی امکان گذر از مرزهای کشور برای دیدار و شرکت در نشست یا مسابقه‌ای را ندارند. پاک کردن و ضایع ساختن ارتباط بین داخل و خارج، همه‌ی اقتدار امنیتی این جماعت فاسد و سرکوبگر را به نمایش می‌گذارد! ایست! اینجا خط قرمز نظام اسلامی‌ست! رابطه بی رابطه، ارتباط بی ارتباط، همتا بی همتا! به‌فوریت بعد از دستگیری به تناسب وزن فرد بازداشتی و موقعیتش در جامعه، بازجویی و شکنجه و پرونده سازی آغاز می‌شود. می‌خواهند در جامعه هراس ایجاد کنند. تشکل مستقل را ازهم بپاشاند و با ایجاد وحشت، انزوا طلبی را اشاعه دهند. بازجویان حکومتی از زبان روزی‌نامه‌ی کیهان حسین شریعتمداری می‌گویند: شما همگی قصد "براندازی" و "سلب امنیت نظام" را در سر می‌پرورید. هیچ فعال سندیکایی، هیچ فرهنگی شناخته شده، نه مجاز به ارتباط با همتای جهانی خود است و نه می‌تواند عضو یک تشکل بین المللی گردد. و ماجرا وقتی دردناک می‌شود که بخشی از ایرانیان و فعالان سیاسی خارج از کشور نیز این دوگانه‌سازی و جرم‌تراشی و اتهامات حکومت نکبتی اسلامی را می‌پذیرند و به این دسیسه ی امنیتی برای تفرقه افکنی میان ایرانیان فعال و دغدغه‌مند گردن می‌نهند. بد نیست یاد آور گردم: نگاهی به ادعای بخشی از اپوزیسیون مذبذب خارج کشور درهمگامی با این تبلیغ که "همکاری و همگامی نیروهای داخلی وخارج اشتباه است" حاصلی جز قطع ارتباط و دادن این امکان به رژیم که در سکوت خبری و بی اطلاع جهانی از وضعیت کارگران و زحمتکشان کشور، سرکوب و غارت را بیشتر کند، ندارد. باید گفت: درهیچ کجای قوانین همین حکومت جنایتکار نیامده، ارتباط دوستانه وهمفکری با همکاران خارجی یا با اتباع خارجی ممنوع است . بعلاوه یک کارگر یا یک معلم چه اطلاعاتی می‌خواهد به همکار و همتای خارجی خود بدهد که بتوان آن را به زیان منافع ملی شمرد؟ حضرات امنیتیچی حکومتی بهتر است به جای سناریوسازی احمقانه و اتهام‌زدن و پرونده ساختن برای فعالین صنفی که چهره‌های سالم و شناخته شده‌ی ملی هستند، حفره‌های گشاد امنیتی خود را بپوشانند که تا افتضاح افشای بایگانی اسناد «تورقوزآباد»شان، که زیرچکمه‌ی ماموران موساد مرتب زیر و رو می‌شود تکرار نشود و مراقب دلالان دردانه‌ای که به اسم دانشمند هسته‌ای جا می‌زنند باشند که وسط پایتخت شکار اسلحه‌های خودکار اسرائیلی نشوند.

امروزگسترش جهانی ارتباطات درعصرشبکه های اجتماعی، به آن سطح، کارآمد شده اند که دردرون کشور فعالان کارگری واجتماعی انواع شیوه ها را به کارمی گیرند تا جرم انگاری نوعیت این روابط درسطوح گوناگون را ازخود دورنمایند واصل ارتباط را جزیی ازضمایم حق آزادی بیان - حق تشکل مستقل و آزادی تجمعات و اجتماعات بشناسند. آنان اصل ارتباط را یک امر صد درصد طبیعی می دانند که می تواند فرصت های بی بدیلی را برای گسترش مبارزه و همبستگی طبقاتی فراهم آورند. امروز همچون دیروز حاکمیت نتوانست درتخریب شخصیت فعالینی چون "اسماعیل بخشی" و"سپیده قلیان" با تمام آن شکنجه ها موفقیتی کسب کند، در رابطه با این فعالان بازداشت شده نیز تیرش به سنگ خواهد خورد. دوران به نمایش درآوردن سناریوهای سوخته و نمایش پرونده سازی ها در تلویزیون مانند برنامه "هویت"وفیل هوا کردن روزیِ نامه کیهان شریعتمداری به سررسیده است . آنگاه که یک برنامه ساخته و پرداخته شبکه های امنیتی درپوشش تلویزیون سراسری تلاش می کند فعالان عرصه کار و پیکار مطالباتی را "جاسوس"،" آشوبگر"، " توطئه گر" و" برانداز "جلوه دهند، دیگر افکارعمومی جامعه ما با شناختی که ازفرزندان تلاشگرو امتحان پس داده خود دارند، این خزعبلات تکراری را باورنمی کنند. همه زحمتکشان ایران هوشیارند، غم نان و گرانی و سیمای فروریزی دیوار بلند حاشا برای کوتاه کردن دست دزدان سرگردنه و پای تا سر شکمان رانت خوار، آنان را ازعزم پایدارشان برای دست یابی به وصول آزادی و دادگری اجتماعی باز نمی دارد. فضای موجود بیش ازهر موقع، شتاب امیدبخشی را به روندهای خودسامان یابی لایه هایی تمامی زحمتکشان اردوی کار نمایان ساخته وهمین امر مبارزه با کلیت نظام را بیش از هر موقع داغ تر نموده است! امروز جنایت حاصل از فروریزی سازه متروپل آبادان رامردمش برسرو روی خود میزنند. فردا همان مردم همچون جنایت "سینما رکس" آبادان که در درهای بسته سینما رخ داده بود، اردوی پُرشمارکاردرجامعه ما بیدارند و غم نان، آنان را از پایِ دویدن باز نمی دارد. به یاری آنان بشتابیم و صدای بی صدایان باشیم؛ برگ و برگ این ویژه نامه افشاء گر، چنین خواستی را ازیکایک خواننده گان اش می طلبد!

حاصل کلام آنکه : مرتجعان اسلامی حاکم چنین تصور کرده و می‌کنند که با کشتن، تهاجم شبانه و دستگیری، شکنجه و زور می‌توانند مقاومت و مبارزه را درهم بشکنند و ایران را به سرزمین سوخته بدل سازند. زهی خیال باطل. منطق همارۀ ستم دیدگان و استثمار شوندگان، در سراسر تاریخ مبارزۀ طبقاتی، مقاومت ومبارزه تا پیروزی است. چنین بوده و هست تاریخ بشر تا به امروز. رژیم چپاولگر سرمایه‌داری اسلامی و همۀ کارگزاران نظام، حلقه به حلقه و روز به روز،ناظر قدرت همگرایی وسیع جنبش‌های کارگری، معلمان، زنان، پرستاران و بهیاران، بازنشستگان، دانشجویان، گرسنگان و لشکرعظیم بیکاران و نیروهای حاشیۀ تولید و کودکان کار، جانبداران محیط زیست و دستفروشان و زنان سرپرست خانواده، اندیشه ورزان عرصۀ قلم و پیکار و روستائیان زحمتکش جان به لب رسیده... محاصره شده و با این سطح دستگیری‌ها، آتش خشم این جنبش‌ها شعله‌ورتر خواهد کرد. همبستگی جهانی با جنبش کارگری ایران ودیگرجنبش‌های اجتماعی، سیمای نوینی به مبارزۀ مردم ایران علیه حاکمان مرتجع داده است و شعار «زندانی سیاسی به همت توده‌ها، آزاد باید گردد»، به فریاد بلند زنان و مردان مبارز جامعۀ ایران تبدیل شده است. هیچ نیرویی با بگیر و ببندهایش نمی‌تواند جلو این توفان برخاسته و سهمگین از پائین، از کف خیابان‌ها، از کارخانه‌ها، جاده‌های خاکی و حاشیه‌ها را سد کن؛ « دیگه تمومه ماجرا » ! یا ما سرخصم را بگوبیم به سنگ یا او سر ما به دار سازد آونگ ! جمعه ۳۰ ارديبهشت ۱۴۰۱ برابر با ۲۰ می ۲۰۲۲

من برآنم: جنبش دادخواهی،قائم به فرد، حزب و سازمان و گروه خاصی نیست و قائم به ذات اش است وبر شانه های تک تک فعالین سیاسی دادخواه و خانواده آنان حمل شده تا به اینجا رسیده است! اساس دادخواهی بربنیاد حقیقت تعریف میگردد. دادخواهی همین است! هم صدا شدن با مادران، پدران، همسران و فرزندان همه‌ی ایرانیان جانفشان خفته درخاوران‌های ایران، بدون گره زدن نامِ مبارزان با وام خواهی حقوق بشری اتحادیه‌ی اروپا که نماینده‌اش در جریان مضحکه‌ی نشست قاضی مرگ "ابراهیم رئیسی" برتخت قوۀ اجرایی کشورمان ایران، با نشان حقوق بشری مهمان این جانی و حاکمیت جنایتکار بوده‌اند. باری ما بدون کمترین لغزشی جادۀ پرپیچ و خم سنگلاخ را در مینوردیم و امروز درخواست اشد مجازات از داجنب دادستان ها و وکلای شاکیان و شاهدان، برای حمید نوری جنایتکار، یک پیروزی بزرگ برای تمامیت جنبش دادخواهی مردمان ایران است. برای همگامی آنچه پیشروی ما است، پژواک صدای دادخواهی همۀ مردمان رنج کشیده و دادخواه، به وسعت ایران باشیم!

یادداشت: به آنانی که هیچ نمی‌گویند! چندان مهم نیست که این شعر را برتولت برشت سروده و یا مارتین نیمولر، هر چه هست حکایتی ست که سال‌ها آن را زیسته‌ایم. مایی که هیچ نمی‌گوییم... در آغاز نازی‌ها، برای گرفتن کمونیست‌ها آمدند من هیچ نگفتم و سکوت کردم، لام تا کام دم نزدم. زیرا من کمونیست نبودم. بعد سراغ سوسیالیست‌ها آمدند، سکوت کردم، زیرا سوسیالیست نبودم. بعد برای گرفتن کارگران و اعضای سندیکا آمدند من چون در شمار آنها نبودم، هیچ نگفتم زیرا من عضو سندیکا نبودم. یهودی‌ها را که هدف گرفتند، بازهم واکنشی از خود نشان ندادم، چون یهودی نبودم. سپس برای گرفتن کاتولیک‌ها آمدند من باز هیچ نگفتم زیرا من پروتستان بودم. سرانجام برای گرفتن من آمدند دیگر کسی برای حرف زدن باقی نمانده بود حالا هیچ کس نبود تا صدایی به اعتراض برآرد! حالا حکایت ماست. که هر روز از پس روز دیگر، یکی را احضار، آن دیگری را بازداشت و به آن سومی دستبند می‌زنند و آن آموزگار چهارمی را از کار بیکار می‌کنند و پنجمی را تبعید و ششمی را در زندان به غل و زنجیر می‌کشند و هفتمی را بعد از سپری کردن دوران زندان وی، به ملی کشی وا می‌دارند تا به روزگاری که فرزند، پدر را نشناسد و... این داستان همچنان ادامه دارد. در پیچ و خم این روز گار پر قیقاج، دقیق فکرکن شاید، فردا نوبت من و تو و ما باشد. زنده یاد فرزاد کمانگر، معلم آزادۀ اعدامی کُرد در بخشی از یادداشت بلندش به نام «بندی بند ۲۰۹» می‌نویسد: «اتاق بازجویی‌مان همان اتاقی بود که راننده‌های شرکت واحد و معلم‌ها بازجویی شده بودند. میز بازجویی همان میزی بود که دانشجوها بر روی آن یادگاری نوشته بودند و تختی که من روی آن می خوابیدم، همان تختی بود که "عمران" جوان بلوچ قبل از اعدام رویش نوشته بود، دلم برای کویر تنگ شده، چشم بندمان هم همان چشم بندی بود که اعضاء کمپین یک میلیون "فریاد خاموش" به چشم داشتند، پس نباید غریبگی کرد و نباید هم دیگر را فراموش کرد، این‌ها همه یک جورهایی آشنایند. این جا همه چون شمایند، راستی، فکرکن شاید فردا نوبت تو باشد...» (۱) یادداشت معلمی که جان بر سر آرمان خویش نهاد، هشدار بی‌مثالی‌ست برای یکایک ما که ضربت فراموش نشدنی بیش از چهار دهه حاکمیت سیاه ضد فرهنگی‌اش را در تمامی عرصه‌های زندگی تجربه کرده‌ایم. من پیشتر هم در فیس بوک درباب صدور حکم ضد انسانی و ابلهانه به رسول بداقی عزیز نوشتم: «چنین حکم ضد انسانی، آغازی‌ست برای شلاق کش کردن همه معلمان کشور ... رسول سر آغاز راه است ... باید راه پیشروی حاکمیت را بست!!» این حکم ضد انسانی باید باطل شود و در مطالبات فرهنگیان کشور در اعتراض روز یکشنبه یازدهم اردیبهشت برابراول ماه مه روزهمبستگی بین المللی طبقۀ کارگر، در سراسر کشور باید بدل به فریاد بلندی گردد و خواستارچنین احکام ضد انسانی گردیم. منبع: ۱) آرش زمانه، یاد نامه زنده یاد فرزاد کمانگر، بندی بند۲۰۹ ، ص۶۱

امسال همچون خبرهای روز شمار سال گذشته نشان می‌دهد: صف مستقل کارگران ، فرهنگیان و با زنشستگان و کشاورزان وهر نیروی مطالبه گر که برای دست یافتن به خواسته خود، دست به اقدام می‌زند - علیرغم داشتن خواسته‌های مشترک (پیرامون آزادی هم طبقه‌ای‌های زندانی بعبارتی آزادی و لغو احکام صادره برای فعالین مطالبه گر- آزادی بی قید و شرط تشکل یابی مستقل- دشواری امنیت شغلی، مسئله همسان سازی، بازگشت برسرکار وجلوگیری ازاخراج ها، مبارزه با کالایی سازی و واگذاری همه ضمایم نیروی کار به دست بخش خصوصی و سپردن حوزه کنترل آنها به دست مافیای پیمانکاران رانت خوار، رودررویی دربرابر تورم نقطه به نقطه و مبارزه برای مزد برابر درمقابل کاربرابر یا دستمزد شایسته- فرصتهای شغلی برابر فارغ ازجنسیت - برخورداری از سلامت و بهداشت رایگان، بیمه همگانی و رایگان و بیمه بیکاری مکفی و تامین بیمه دوران بیکاری و سایر امورمشترک...) همواره جداگانه در سطح شهرها و استان و کشور دست به اقدام می‌زنند و با توجه به فرازهای یاد شده، همچنان زیرچکمۀ سرمایه‌داری حاکم، سرکوب شده، عملا پاسخ نمی‌گیرند. بی هیچ تردیدی هر یک آنان نمی‌توانند بدون همبستگی و جای نگرفتن در پیکرۀ سراسری و واحد و همبستگی فزاینده به نتایج دلخواه خود دست یابند. چه چیزی می‌تواند این مجموعه تحرکات پراکنده را به نتیجۀ قانونمند مبارزۀ مشترک و هدفمند برساند؟ برای من تیتر انتخابی بیش ازهر چیزی این مضمون عمومی جنبش عظیم طبقاتی را با خود دارد «یکی شویم» لازمۀ این یکی شدن در بطن تعریف معنایی «کارگر متشکل همه چیز و کارگر متفرق هیچ چیز» همواره و بیش از اقدامی، پاسخ لازم را به این پرسش اساسی می‌دهد: «این درد مشترک، هرگز جدا جدا درمان نمی‌شود. دشوار زندگی، هرگز برای ما، بی رزم مشترک، آسان نمی‌شود».

قابل یادآوری‌ست که روز شنبه، ۲۷ فروردین ۱۴۰۱ رامین صفرنیا، وکیل رسول بداقی در توییتی اعلام کرد: «موکلش آقای رسول بداقی بابت اجتماع و تبانی به چهار سال حبس و به اتهام فعالیت تبلیغی به یک سال حبس محکوم شده. رسول بداقی هم‌چنین به منع خروج از کشور و منع اقامت در تهران و تمام استان‌های هم‌جوار به مدت دو سال محکوم شده.» این حکم و احکامی از این نوع که حُکام شرع با تسبیه‌انداختن به سان هواسنج سیاسی برای راه‌بستن بر ادامه‌ی مبارزه‌ی معلمان و زنان و دانشجویان و بازنشستگان و کارگران میتراشند، راه به جایی نمی‌برد. باید به سردمداران اطمینان داد که این شیوه‌ی سرکوب در پاسخ به خواست توده‌ی مردم، به ویژه فرهنگیان در هیچ دوره‌ای از تاریخ مشکل‌گشا نبوده. نباید منتظر بمانیم تا زندگی سپیده قلیان، زینب جلالیان، اسماعیل گرامی، هاشم خواستار، اسماعیل عبدی، علیرضا ثقفی و دیگرانی ... که در زندان‌ جان وسلامتیشان در خطر است و عمر با ارزششان در دست حکومت گروگان گرفته شده، به سرنوشت شاهرخ زمانیها، محمد جراحیها و بکتاش آبتین‌ها و مهدی صالحی بدل شود. این بی‌توجهی‌ها همواره در سطح جامعه و افکار عمومی جهان نتیجه‌ی معکوس داده. حکومت نخواهند توانست جنبش فرهنگیان را که ریشه در اراده‌ی آگاهانه و آمیخته به دلیری یک‌میلیون‌وهشتصدوپنجاه‌هزار فرهنگی شاغل و بازنشسته داشته و دارد، در دل جنگ نابرابر اکثریت خاموش توده‌ی فقیر به‌پاخاسته برای زمان طولانی با سرکوب بخشکاند. صدای به‌پاخاستگان ساکت‌شدنی نیست. فعالیت عمومی در هم‌صدایی حول مسائل مشترک می‌تواند این‌گونه احکام را پاره کند و صف مشترک شعار آزادی معلم زندانی و آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی را در کنار باطل اعلام‌داشتن برگ‌های احضار و باطل اعلام‌کردن احکام ضدانسانی صادرشده در دل بی‌شمار مطالبه‌ی بی‌پاسخ‌مانده را هم‌چنان در دستور کار خود قرار دهد. این مجموعه تحرکات تنها و تنها با هم‌فکری و سازمان‌یابی لازم و ضروری امکان متحقق‌شدن و فعلیت‌یافتن دارد. به امید آن‌که امسال شاید فعالیتهای هم‌سو و متشکل در طرح و بیان مطالبات و اعتراضات گروههای گوناگون زحمت‌کشان در جامعه باشیم.

در بستر تقابلی که چشم انداز گسترش آن مطرح است، توجه به تنوع شکل‌های اقدام از اهمیت مضاعفی برخوردار است. فعالان و کنشگران جنبش کارگری به همراه دیگر نیروهای مطالبهگر، عملا در هر منطقه با توجه به قدرت سازمان یابی مستقل، برآورد ناشی از توازن قوا و دامنۀ برخوردهای امنیتی، در خصوص گرامیداشت اول ماه مه به شکل‌های متناسب اقدام خواهند کرد. این تناسب می‌تواند شامل توجه و بهره برداری از همزمانی‌های اعتراضی موجود در میان گروه‌های مختلف مطالبه‌گران میدانی در کف خیابان هم باشد. زیرا جبر ناشی از مبارزه برای حق بقا در شرایطی که حاکمیت جز فریب و سرکوب و زمان خریدن ها به عنوان ابزارهای مقابله با جنبش مطالباتی پاسخی ندارد، چاره‌ای نمی‌گذارد جز این که یکشنبۀ اعتراضی بازنشستگان و پنجشنبه‌های اعتراضی فرهنگیان با روزهای اعتراضی سایر گروه‌های مطالبه‌گر پُر شود و همۀ روزهای هفته، روزهای حضور گروه‌های گوناگون در میدان مطالبه‌گری در کف خیابان شود. این یکی از راهکارهای عمومی شدن اعتراضات در کف خیابان است که عملا گرایش به آن از درون جنبش مطالباتی بیرون آمده است؛ راهکاری که اگر در گام اول فضای مساعدی برای هم راهی‌های تصادفی، هماهنگ نشده و برنامه ریزی نشده و غیر رسمی به شکل موازی در کف خیابان فراهم می‌کند در گام بعدی می‌تواند اعتراضات پراکنده را بر پایۀ فصل مشترک‌های موجود گروه‌های مطالبه‌گر سازمایافته تر متحد کند.

در ایران و در جهنم جمهوری اسلامی،میتوان برگزاری مراسم یازدهم اردیبهشت (اول ماه مه) و دوازدهم اردیبهشت (روز معلم) را به وسیلۀ یک رشتۀ سرخی به هم وصل نمود. میتوان این دو روز را به تجلی گاه آگاهی بخش برای همۀ نیروهای مطالبه محور درون جامعه، برای فائق آمدن به سطوح گوناگون دشواریها، با به کارگیری ده‌ها شکل و شمایل جمعی، به شکلی شادی بخش و رزم مشترک، به دور از چشمان گزمگان و عملۀ نظام به نمایش گذاشت. بدین معنی سعی کرد مطالبات مشترک را در تجمع شهرهای گوناگون و یا به شکل‌های مختلف در گرامیداشت این دو روز طرح نمود و به خیابان، کوه، در و دشت و محیط کارگری و خانواده‌های معلمان زندانی برد. یادمان نرود: در ایران تاریخ خونبار مبارزۀ طبقاتی در طی چند دهۀ اخیر دو نظام (شاه و شیخ) نشان داده هنوز آن دشمنی و عداوت پایه‌ای بین دو قطب سرمایه و کار یا صاحبان سرمایه و کارگران مزدی تداوم داشته و دارد. هنوز که هنوز است کارگر، معلم و بازنشستۀ زن و مرد و بیکار امروزی که کارگران دیروزی‌اند، در تمامی لایه‌های کارگران بخش‌های (خدمات، تولیدی و بخش‌های صنعتی) همه و همه مجبورند برای گذران زندگی، نیروی کار خود را در یک یا چند رابطۀ ساده بفروشند و برای بقاء خود تلاش و مبارزۀ متشکل و سازمان‌یافته نمایند.

لازم است گروههای حامی افغان ها در محلات سازمان داد و به این ترتیب با هر سطح توهین و ناسزا گویی به زنان و دختران و پسران مهاجر افغانستانی پایان داد . با آن دست از آدم نماهای مدعی یا ناسیونالیست های الدنگی که این خباثت ها و جنایت‌ها را تایید می‌کنند تا کمر در برابر یک اروپایی مو بور خم می شوند و کرنش می نمایند به جد به مبارزه و مخالفت دست زد. باید با صراحت اعلام نمود: بد رفتاری بیمانندی که طی بیش ازچهاردهه با کارگرافغانستانی درایران توسط سیستم سرمایه داری حاکم وبخش تالانگرخصوصی رانت خوارو پیمانکاران شهرداری ها صورت گرفت ؛هیچ چیزجز تحمیل حقارت بارترین فشارها درعرصه کاروزیست برای این مردم شریف وبی ادعا و کم هزینه بدنبال نداشته است . افغان ها ی زحمتکش،مردمانی قانع، ساده ، صمیمی و خوش بیان ، بی آلایش وبی پیرایش اند که طی دوره اخیر با بازگشت طالبان ، در گروههای پُرشمار از افغانستان فراری و عازم مرزهای ایران شده اند . ما که خود تجربه حاکمان نا انسان داعشی را به تلخ ترین شکل در زندگی روزمره خود تجربه کرده ایم .باید با آغوش باز افغانستانی های که بدلیل جنگ و نا امنی مجبور به فرار ازکشور خود و پناه گرفتن در سطح کشورهای همسایه خود شده اند. ، با گرمی و انبساط خاطردربغل بفشاریم و آنان را همزبانان و همرنگ خویش بپنداریم و در برابر توهین ، اذیت و ازار آنان سکوت ننمائیم و سرکوب یکایک آنان را قویا محکوم سازیم!!

باید با صدای بلند یاد کرد؛ انجام تظاهرات اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) همان طور که در سال گذشته شاهد بودیم، در کشوری مانند ایران، که در ظرف اختناق سیاسی شدید و بی مانندی به سر می‌برد، علیرغم شرایط کرونایی حاکم، در تهران، کردستان و جنوب ایران به شکلی خود را نمایاند و در نوع خود عملی خارق العاده بود. اما امروز هیچ حرکتی را نباید با آغاز دورۀ گذشته‌اش سنجید. علی‌رغم تهاجم به تجمع اول ماه مه (۱۱اردیبهشت) سال گذشته، در طی سال، ما شاهد صدها تجمع بزرگ وگاه سراسری جنبش معلمان بودیم. ما در کنار شکست‌ها،عقب نشینی‌ها، سرکوب گری‌ها، شاهد پیروزهایی هم بودیم. نباید یادمان برود در شرایط امروز، هر سطح پیروزی تنها در سایۀ اتحاد، اتفاق تمامیت اردوی میلیونی کار به دست می‌آید و ادامۀ همین وحدت است که می‌تواند هدف نهایی‌تری از پیشروی را میسر نماید. شراره‌های سرخ اول ماه مه (۱۱اردیبهشت)، روزهمبستگی کارگران، نه تنها در میادین، خیابان‌ها، کوچه و پس کوچه‌ها و محلات کارگری و حاشیۀ شهر که زحمتکشان درکنارهم می‌زیند، بلکه در شرایط فعلی لازم است به درون تمامی نیروهای مطالبه‌‌گر راه یابد. باید به سوی هم بشتابیم و آغوش بگشاییم . فرصت زیادی نیست. …هرچند اکنون به وضوح نمی‌توانیم شادی کنیم و نمی‌توانیم درآرامش به سوی هدف‌های نجیب خویش گام برداریم با این همه، ما خداوند سرنوشت خویشیم، بهاریم، جوانی هستیم، سپیده دمیم! و نخستین روز مه، روز ماست، از آن ِ ماست *

حاصل بحث‌های طرح شده‌ام این است:امروزجامعه مادرسطح تمامیت جغرافیای کشور،بابرآمد برزگ ونسبتا سراسری درحال شکوفایی دربرابر کلیت نظام،درمتن شکاف درونی بالایی ها ازیکطرف و وخامت همه جانبه اوضاع اقتصادی- اجتماعی از طرف دیگرمواجه است. این مجموعه زمینه مناسبی برای پیشروی جنبش های مطالباتی فراهم می آورد. دروضعیت موجود وگذرازمطالبات بی پاسخ مانده از سال‌های گذشته تا سال ۱۴۰۰ ودشواری شرایط کرونایی در موجودیت کلیت طبقه مزدو حقوق بگیردرتمامیت سیاست های تاکنونی بوجود آورده، در سال جدید، خاصه در مقطع روز جهانی کارگر (اول ماه مه) و روزمعلم،جنبش‌های مطالباتی زنان، پرستاران، بهیاران، بازنشستگان، معلمان و کارگران، یعنی همه‌ی مزدوحقوق بگیران، درهمسوئی با اعتراضات و عمل متحدانه و چشمگیر و هماهنگ یکدیگر می‌توانند رسالت تاریخی خود را در پیوند با هم و در ارتباط منظم تشکل های مستقل صنفی خود، حول پایه‌ای‌ترین مطالبات و خواست‌های مشترک مانند دفاع از حق تشکل و اعتصاب ، تجمعات آزادو درمان عمومی و تحصیل رایگان و حداقل مزدبرپایه تورم نقطه به نقطه و بالای خط فقر، تا رتبه بندی و همسان سازی و بازپس گیری اندوخته‌ی صندوق‌های تامین اجتماعی و صندوق ذخیره‌ی فرهنگیان و پایان بخشیدن به احضارها و بازداشت‌ها و آزادی همه‌ی زندانیان عقیدتی و سیاسی و... پی‌گرفته و قدرتمندتر خواهند توانست حکومت و دولت و کارفرماهای‌شان را به تمکین خواسته‌های‌شان وادارند! باید از همین امروز به تبلیغات گسترده‌ای دست زد تا بتوان این روزها را به همراهی و همبستگی صف مستقل اکثریت عظیم نیروهای مطالبه‌گر جامعه، در میدان ماند، گرد هم آمد، بازو در بازوی هم نمود و برای پیشروی و عقب نشینی ننمودن، همه‌ی قدرت‌مان را در کف خیابان به نمایش بگذاریم.

آزادی و دموکراسی را در هیچ جای دنیا به مردم هدیه نمی‌کنند. تجربه‌ی تمام انقلابات و تحولات بشری تا به امروز نشان داده است که برای تحقق دمکراسی و دست‌یابی به آن، باید جنگید و مبارزه کرد! این جنگ، باید جنگ همه‌ی نیروهای مطالبه‌گر و مردم آزاده‌ای باشد که برای دست‌یابی و استقرار دمکراسی و راه یابی به آزادی و حق حاکمیت مردم بر مردم، سازمان یافته و متشکل، مبارزه‌ی آنان را باور دارند و تمامیت قدرت ازما بهتران را به هیچ انگاشته و باور نداشته باشند؛ بلکه برعکس باید بدون هرسطح سازشکاری، وچشم داشتن به غیب، چشم فرو بندند و برای درهم شکستن همه‌ی دستگاه‌های سرکوب نظام جمهوری اسلامی به اتحاد عمل و یگانگی نیروی خویش باور پیدا کنند. نباید تردید داشت که دمکراسی موهبتی الهی نیست که طی یک روز آفتابی آن را برسینی گذارند و به ما هدیه کنند، بلکه امری زمینی و دست یافتنی است و برای وصول و تحقق آن باید با دشمنان آزادی و دمکراسی جنگید وبه این جنگ باورداشت. نباید به وعده‌های توخالی، نه به نیروی آسمانی، دل بست و نه به قیصر و نه به خطیب باور داشت؛ باید خود به رهایی خویش بیاندیشیم و برخیزیم. راه رستگاری مشترک ما در همگرایی و پیوند عمیقی‌ست که در دل مبارزه‌ی ما حول دستیابی به خواسته‌های مشترک‌مان خود را تعریف می‌کند. همه‌ی ما باید خود بر کوره‌ی هم بردمیم و آهن را گرما گرم بکوبیم. از همین امروز و با تمام قدرت متحدمان، یکی شویم!

بیاییم هرآنچه متحدترازگذشته،درآستانۀ اول ماه مه، روز همبستگی جهانی کارگر، با تشویق کانون‌های صنفی برای برگزیدن نمایندگان خود برای معرفی وعضویت درشورای هماهنگی فرهنگیان ایران، عموم تشکل‌های فرهنگی مستقل را در امر همراه شدن با دیگر جنبش‌های اجتماعی و با اعتراضات و اعتصابات، برای آزادی همه زندانیان سیاسی وعقیدتی و لغو احکام آن‌ها و جلوگیری از تهدید و بازداشت‌های خودسرانه و نیز برای ریشه کن کردن تبعیض و نابرابری و رسیدن بە مطالبات برحقمان را در دستور کار مقدم خود جای دهیم. درسال جدید برای فرهنگیان کشور گزینه میدانی ، قدرتمند ترین گزینه برای فرهنگیان درراستای دست یابی خواست ها و دیده شدن در برابرچشمان جامعه است .

اما از حق نباید گذشت. در کنارهمۀ پلشتی‌های بی پایان حکومت در سال ۱۴۰۰ همچنان شعلۀ زیبایی‌ها نیز در گوشه و کنار جامعۀ ما زبانه میکشید و رقص شعلهور مبارزه و پیکار و کار دم به دم زحمتکشان در شعار: «تنها کف خیابون، به دست میاد حقمون» تجلی بخش بود. بی هیچ اغراقی، روزی نبود که شاهد حرکت اعتراضی اردوی رنج و کار جامعه در خیابانها، برابر مجلس اسلامی، ریاست جمهوری، سازمان برنامه، وزارت کار، آموزش و پرورش، استانداریها، فرمانداری‌ها و شهرداری‌ها در پیکرۀ جنبش مطالباتی زحمتکشان در چهار گوشۀ جغرافیای ایران نباشیم. زیبایی اتحاد عمل معلمان، بازنشستگان و کارگران. جانفشانی کادر بهداشت و درمان برای نجات مردم از بیماری مهلک کرونا، گسترش دوستی‌ها وهمدلی‌ها برای حل مشکلات روزمرۀ مردم در کشاکش مرگ نابهنگام شجریان و تجلی ارادۀ مردم در برابر حاکمیت آزادی ستیز که به عمد بکتاش آبتین را در دی ماه در زندان به قتل رساند و اعتصاب گستردۀ زندانیان سیاسی، در اعتراض به قتل بکتاش آبتین، شاعر، فیلمساز و عضو کانون نویسندگان ایران، نشانه های بایستۀ همبستگی جنبش آزادیخواهی مردم را در کنار آزادی معلمان زندانی و آزادی زنان زندانی زینب جلالیان و سپیده قلیان به نمایش گذاشته شد.....امروز همه نیروهای مطالبه گر....؛ می‌توانند در همصدایی و گسترش همگرایی، همبستگی وهم‌پوشانی گسترده، یک بلوک مستقل کارگری برآمده از اکثریت عظیم مردم برای اکثریت عظیم مردم و درخدمت آن را شکل داده تا باهجوم گستردۀ سرمایه‌داری حاکم به حق حیات فرودستان و زحمتکشان برابر دخالتهای امپریالیستی در جمیع جهات مقابله کند. این همه را چشمۀ فزایندۀ اول ماه مه، روز جهانی کارگر ۱۴۰۱ که در پیش است، نویدبخش است تا شاهد گستردهترین همگراییها باشیم، چنین باد.