آنچه دارد اتفاق می افتد دو سویه نشانه گیری را نشان می دهد . یک سویه آن مقاومت زندانیان سیاسی و تن ندادن به خواست رژیم، وسویه دیگرآن دردرون و برون ازایران ؛ همراهی وهمگرایی و همپیوندی و همپوشانی با زندانیان سیاسی است . شکل گیری کارزارهای دائمی برای دفاع از زندانیان سیاسی ، این برآمد حاصل می آید که زندانیان سیاسی تنها نیستند . ما برآنیم و انتظار داریم در همه جای این جهان ، در هر کجا که انسانیت معنی دارد و نیروی زندگی و بشردوستی و آدمیت جریان دارد، برای آزادی بی قید و شرط و فوری زندانیان سیاسی وعلیه حکومت اسلامی و بیداد گاه هایش به هر طریق ممکن مبارزه واعتراض می کنیم و خواهان آزادی همه زندانیان عقیدتی و سیاسی خواهیم بود. امیدواریم رسانه ها با رعایت اصل شفافیت و صداقت به موضوع این کمپین « زندانیان سیاسی ایران ، تنها نیستند » ورود کنند و به سکوت خویش پایان دهند .

در چنین شرایط نابهنجار و تبهکارانه ای، که بر جامعه ما ستم روا داشته می شود ، برای همه مدافعین جبهه برابری و آزادیخواهی راهی جز دفاع پایدار و مداوم در این میدان نابرابر نبرد نمانده است . بر همه ماست که با تمام توان در گسترش ایجاد نهاد های سازمان یافته کارزارهای دفاع از زندانیان سیاسی در جای جای جهان دست به تلاشی چند باره برنیم و کارزار های دائمی برای دفاع از زندانیان سیاسی و عقیدتی را فراتر از موجودیت گروه و حزب و سازمان خویش بر فراز موجودیت فردی این نیروی پرشمار چند میلیونی ایرانیان خارج از کشور سازمان دهیم و در برابر همه کسانی که دست به کارشکنی می زنند که چنین نشود بایستیم و به تمامی آنانی که در شکستن این موج سرکوب استین بالا میزند یاری برسانیم و بلندگوی آنان شویم و نشان دهیم که ما خشم و نفرت بایسته مردمان جامعه ما را در برابر سرکوب گران زنگی مست را نمایندگی می کنیم و در برابر دشمان آزادی و سوسیالیسم تمام قد ایستاده ایم . متشکل شویم و نگذاریم شعار : " زندانیان سیاسی ایران ، تنها نیستند " از تداوم و هماهنگی بازماند !

حاکمیت اسلامی ضد کارگری و ضد زن، که بر تجربه ۴ دهه سرکوب مستمر اعتراضات بخش های مختلف جامعه تکیه دارد، در تابستانی دیگر و دیگر مواقع به هیچ عنوان و تحت هیچ شرایطی دورنمای شکل گیری بدیل مستقل و سراسری «پائینی ها» را برنمی تابد و با همه روش ها با چنین دورنمایی مقابله می کند. صحنه سازی محاکمات دوازدهم مرداد امسال را در همین راستا باید دید و شناخت! پرونده نیشکر هفت تپه ، پرونده کل طبقه کارگر ایران و محاکمه جریان حق خواهی، عدالت طلبی و حق حیات مزدو حقوق بگیران کشوربه وسعت اردوی کار جامعه ما است. بعبارتی سرکوب فعالین نیشکرهفت تپه، سرکوب همه ماست. امروز در ابعاد مبارزات تاریخ کشور ما، اعتراض به این سرکوب را به اهرمی برای تقویت همگرایی هر چه گسترده تر سیاسی و طبقاتی تبدیل کنیم و با تقویت پیوندهای مبارزاتی داخل و خارج از کشور در برابر اهداف این محاکمات شوم بایستیم و همواره علیه فراموشی و دفاع از پیکره تشکل پذیری مستقل کارگری وطبقاتی درایران به دفاع به سلسله اقدامات متشکل وهمپیوند با یکدیگر اقدام ورزیم !

جرم علی نجاتی ها و اسماعیل بخشی ها دفاع از مطالبات هم طبقه ی های خود و دغدغه پرداختن به سفره های خالی همسلکان خویش بوده و جرم سپیده قلیان - عسل محمدی و ساناز الهیاری و امیر حسین محمدی فرد و امیر امیر قلی همصدایی با آنان و انعکاس صدای بی صدایان بوده است . فریاد آزادی بی قید وشرط همه نام بردگان و همه زندانیان عقیدتی و سیاسی ، باید به فریاد همه آزاد اندیشان ایرانی بدل گردد. باید و می توان روز دوازدهم مرداد ۹۸ ( سوم اوت ۲۰۱۹) را به روز تعرض علیه کلیت نظام بدل نمود. چنین باد!

چرا باید وزیرکار و همه نهاد های زیرمجموعه آن ، درانجام مسئولیت های قانونی خود ناتوان باشند وحتی استقلال عمل وزارتخانه خود را برنتابند وهمواره درمقابل دخالتگری فراقانونی نهادهای امنیتی و اطلاعاتی و پرونده سازی های بی پشتوانه آنان برای کارگران شناخته شده وفعال سندیکایی سکوت نمایند؟ آنچه طی هفته ها ی اخیردربرابروزارت کارتوسط فعالان کارگری سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران وحومه صورت گرفت وطرح شعار: "ما خواهان بازگشت بکارهستیم"، اعتارض خودرا برابر چشمان افکار عمومی جامعه به نمایش گذاشت،باید مبنای عملی منطقی،قانونی و حقوقی تمامی اخراجی های بیکار شده باشد که با طرح شعاربازگشت برسرکار، بعنوان فصل مشترک مطالبه حق طلبانه گرد هم آیند و وزارت کارو مسئولین آنرا برزیرعلامت سئوال کشند وآنان را به عقب نسشینی وا دارند.

باردیگر کارگران هپکو و آذر آب خود را آماده رودررویی می نمایند . ماجرا همچون دفعات پیش برسرحقوق های معوقه ، امیت شغلی و دورودررویی با سیاست خصوصی سازی ها است . ماجرای شناخته شده کارگران نیشکر هفت تپه - فولاد اهواز- ماشین سازی تبریز و دشت مغان و ... همه از یک جنس اند. در لابلای خبرهای هفته هم از آذر اب گزارش شده و هم از هپکو و صد البته از جاهای دیگر هم خبر داشتیم . نیم نگاهی به هپکو و نقل قول کارگران نشان می دهد هم دولت و هم سازمان خصوصی سازی که اهلیت حاکمیت را با خود دارد ، همه و همه مقصرند. درایران در امر واگذاری صنایع به بخش خصوصی وخصولتی، هرکجا که پای مزایده به میان کشیده می شود ،نیروهای خودی و ازمابهتران نظام ازسپاهی وامنیتی، ژن برترومافیای درقدرت همچون : " شرکت توسعه بازارسرمایه تهران " ،" هلدینگ گسترش کشاورزی پارس وابسته به بنیاد مستضعفان " ، یا" شرکت‌های تابعه هلدینگ ساختمانی وابسته به محمدمهدی احمد آخوندی"،یا" فروشگاه های زنجیره یا رفاه" ، " شرکت شیرین و عسل" که تماما درمزایده معامله سهام شرکت «کشت و صنعت و دامپروری مغان» به وسط کشیده می شوند و در رقابت با هم سر و دست می شکستند.

کارگران مجتمع نیشکر هفت‌تپه بارها برای احقاق حقوق خود همچون هم‌طبقه‌ای‌هایشان در دیگر کارگاه‌ها، کارخانه‌ها و مراکز تولیدی ایران، اقدام به تجمع‌های اعتراضی کرده بودند که اوج آن به اعتراض و اعتصاب خیابانی در شهر شوش که چندین روز به طول انجامید، برمی‌گردد؛ در نتیجه این اعتراضات تعدادی از کارگران شاغل این کارخانه و تنی چند از فعالین کارگری مرتبط با آن، بازداشت شدند که با وجود گذشت چندین ماه از بازداشت این افراد ( امیر امیرقلی، ساناز الهیاری، سپیده قلیان، امیر حسین محمدی‌فرد ، اسماعیل بخشی و علی نجاتی ) کماکان، بلاتکلیف در زندان بسر می‌برند و تعداد دیگری نیز در همین رابطه که در بازداشت بودند با تودیع وثیقه بیرون از زندان در انتظار برگزاری جلسه دادگاهی هستند. در شرایطی که این کارگران و تعداد دیگری از فعالین کارگری بخاطر اعتراض به بی‌حقوقی‌های اجتماعی‌ در زندان‌ها بسر می‌برند، که آمار رسمی خبر از رشد اقتصادی منفی پنج درصد می‌دهد و گرانی و تورم کمرشکن کالاهای اساسی، سر تیتر سفره بی رونق کارگران شده، جامعه جولان‌گاه فقر و بیکاری است و دهها و صدها مشکل و معضل اجتماعی ناشی از این شرایط گریبان توده‌های مردم زحمتکش را گرفته است. کجاست تمهیدات و برنامه‌های دولت برای کاهش دردها و آلام طبقه کارگر؟ کدام شرایط را برای بهبود زیست و معیشت طبقه کارگر مهیا کرده‌اند؟ مگر غیر از این بوده که دولت خود بعنوان بزرگترین کارفرما همراه و همسو با دیگر کارفرمایان و تشکل‌های فرمایشی کارگران، دستمزدهای حدودا یک میلیون و پانصد هزار تومانی، که معنایی جز نابودی زندگی و معیشت کارگران ندارد، را تعیین کردند؟

در ارزیابی از مختصات خبری روزشمار کارگری شماره چهاردهم هفته اول تیر ماه ۹۸و در منتهی الیه داغ و درفش فعالان جنبش مطالباتی ایران در میان کارگران ، زنان، معلمان و دانشجویان و صدور احکام عدیده برای دیگر بار احضار رها شدگان از بازداشت های یازدهم اردیبهشت ( اول ماه مه )،از جمله دستگیری دیگر باره آنیشا اسدالهی در حالیکه سه تن از زنان بازداشتی اول مه ، رو زجهانی کارگر ، یعنی مرضیه امیری - ندا ناجی و عاطفه رنگیریز در بازداشت بسر می برند ؛ لیلا حسین زاده فعال دانشجویی سی ماه حکم گرفت . محمد رسول اف فیلمساز شناخته شده به دادگاه احضار شد. باردیگر رسول طالب مقدم از رانندگان خطوط بی آرتی و عضو سندیکای کارگران شرکت و احد تهران و حومه، همچنین وحید فریدونی ازدیگر اعضاء سندیکای کارگران شرکت واحد تهران و حومه در دادگاه کارکنان دولت مورد محاکمه قرار گرفت و کولبران در سر حدات مرزی کردستان مورد اصابت کلوگه مرزبان امنیتی قرار می گیرند . در دل چنین وضعیتی موجی از اعتراضات گروههای مختلف مزد و حقوق بگیران ادامه دارد و علاوه بر دستمزدهای معوقه، اعتراض به خصوصی سازی، ناامنی شغلی و احکام اخراج ها و قراردادهای برده دارانه، شاهد شکل گیری اعتراضات دیگری هم هستیم که هم دلایل اعتراض، هم جایگاه و ویژگی های گروههای معترض نسبت به الگوی اصلی متفاوت است. جنبش مطالباتی در سطح پایه در حال گسترش است؛ یعنی از نظر دامنه شرکت کنندگان و نوع مطالبات وسیع تر و متنوع تر از گذشته خود را نشان می دهد.

هفته ها از بازداشت ثلاثه زنان مبارز میگذرد و حالا آنیشا اسداللهی بار دگر به بند کشیده شد تا صدای دادخواهی و حق طلبی زنان پیشرو جامعه مدنی مصلوب سرکوب استبداد قرار گیرد. از دهان زخمی یاران فریاد برآمد از بیداد. لب های اعتراض را دوختند و به تصلیب کشیدند یاران را.قلم هایمان را شکستند و اما در بیدادگاه حکم زندان قلم میخورد و در خیابان های شهر،از زمین سرد و کویر بی آب و علف،قلم جوانه میزد و میرقصید بر دفتر بی خط با واژه هایی که تنش بوی عدالت میداد و آزادی. چگونه است که زنجیر به دست هرکه صدایش آغشته به اعتراض شد و حقوق خود را فریاد کشید به زندان و مسلخگاه خود میبرید و او را زیر بار تحقیر و توهین و ضرب و شتم له میکنید. اتهامات امنیتی به فعالین مدنی میچسبانید و آنها را با مجرمین خطرناک همبند میکنید و در نهایت فاجعه جنایت علیرضا شیرمحمدعلی که رخ میدهد سکوت به لب میزنید و سر به مهر مینهید تا سقوط و مرگ انسانیت را نبینید و سقوط ها تکرار شود و عاملان جنایت به تقابل عاشقان عدالت روند. اگر ندا ناجی،عاطفه رنگریز،آنیشا اسدالهی و مرضیه امیری مجرمند،ما نیز شریک جرم یک فریادیم. روزی رسد که فاتحان اوین،فاتحان عدالت خواهند شد

به مناسبت بیست و دوم خرداد روز جهانی کودکان کار :یکی از کلیدي ترین مفاهیم این گفتار باز پرداختن به مفهوم کودکان خیابانی و کار است. اصطلاح کودك خیابانی را براي نخستین بار ماي هو در سال 1815 در انگلیس به کار برد و بعد از آن در سال 1979 در امریکا مصطلح شد و تعاریف گوناگون از آن با توجه به شرایط، سن، محل جغرافیایی، رفتار و نوع ارتباط با خانواده ارائه شده است. در میان این تعاریف پیمان نامۀ حقوق کودك تعریفی معتبر و جهانی است. براساس مادة یک پیمان نامۀ حقوق کودك (سازمان یونیسف)، کودك کسی است که داراي سنی کمتر از 18 سال باشد (پیمان نامۀ حقوق کودك، 1989 .(اما کودکان خیابانی براساس مادة یک پیمان نامه به افرادي اطلاق میشود که زیر 18 سال هستند، در خیابان زندگی و کار می کنند، خانوادهاي ندارند یا امکان دسترسی به خانواده وجود دارد و بازگشت آنها نیز به خانواده امکان دارد و خانواده نیز منتظر بازگشت آنهاست و همچنین کودکانی که خانواده منتظر بازگشت آنان نیست ، اینگونه کودکان معمولاً بدون حمایت و مراقبت والدین و بزرگسالان در شرایط بسیار سخت زندگی در خیابان به سر میبرند. البته تمام کودکانی که در خیابان به سر میبرند، کودکان خیابانی نیستند. توجه به حقوق همه جانبه آنان وظیفه همه دولت مردان ، سازمان های رفاهی ، نهاد ها مدنی و جامعه ی بزرگسالان و صد البته سازمان ها و احزاب مترقی و آزادیخواه است .

کار وجدان هستی است ؛ یادداشت : می گویند؛ کار وجدان هستی ی ست. با خودم کلنجار می رفتم برای این عکس چه عنوانی برگزینم ؟ آنهم در دنیایی که دست چپاول بر جان و مال و هستی همه آدمیان جامعه ما سایه افکنده است . امروز دزدی ، معیار زرنگی و بُود آدمی تلقی شده که جایگزین وجدان و هستی تن جامعه ماگشته است. درست در چنین شرایطی کارگری پیدا می شود و با صدای بلند در گفتگویش با روزنامه شهروند می گوید : " چنانچه ۱۰۰ بار دیگر هم پیدا کنم ، بر می گردانم . " این کلام ناصر منافی ، کارگر با وجدان ما است . البته پنج هزار دلار موجودی کیفی که آقا ناصر پیدا کرد ، در برابر میلیارد ها دلار اختلاسی هر چند روز یکباری که خبرش در رسانه ها علنی می گردد ، رقمی نیست ولی برای کارگر با وجدانی که سختی معیشت کمرش را خم کرده ، بازپس دادن این رقم معنای زیادی دارد. نکته مرکزی حرکت آقا ناصر ما ، شاهکار آفرینشگری ش در برابرپنجاه هزار تومن جایزه ای که " اداره فضای سبز" به او واگذار نمود که آقا ناصر، پول را بین چهارنفر به اضافه خود به تساوی تقسیم نمود تا با وجوان هستی بخش خود ، آن دیگر دوستان هم طبقه ایش را از این جایزه بی نصیب نگذارد .

درایران انشقاق میان هزینه و درآمد در گروهبندی های مختلف اجتماعی ، مدت‌هاست که در تمام سطوح جغرافیای کشور وجود دارد وصد البته در دوران تحریم های اخیر تشدید هم شده است. در شرایطی که دخل و خرج کارگران با هم خوانایی ندارد و جور در نمی آید ، آنها یا شغلی دومی برای خود دست و پا می‌کنند یا اگر امکانش باشد در همان جایی که کار می‌کنند، اضافه‌کاری می‌گیرند. آنجا که تولید معنایی ندارد ، بالطبع اضافه کاری هم محلی از اعراب ندارد. چراکه تحریم‌هایی که اقتصاد ایران را هدف قرار داده‌اند، تولید را با مخاطره رو‌به‌رو کرده و تولیدکنندگان را مجبور به متوقف کردن برخی از خطوط تولید و کاهش ظرفیت تولید خود ساخته اند. چرا که در اساس ورود لوازم یدکی مورد احتیاج صنایع بامانع تحریم روبرو شده و در چنین شرایطی جایی برای کارگران شیفتی و کسانی که با اضافه‌کاری کسری درآمد خود را جبران می‌کنند، باقی نمی ماند. پیامدهای از بین رفتن شغل پیچیده و چندسویه است. بنابراین افزایش بیکاری در خلأ صورت نمی‌گیرد و با ده‌ها متغیر دیگر اقتصادی در تعامل است. برای مثال در شرایط خاص ایران و در سایه تحریم‌های جدید آمریکا، از بین رفتن مشاغل مقارن یک تورم افسار گسیخته است که بنا به گفته برخی از مقام‌ها بیش از ۲۵ درصد و در خصوص مواد خوراکی ۱۰۰ درصد خواهد بود.پیامد چنین امری، گسترش فلاکت و فقرعمومی خانوارها است. اما همزمان با این فرایند دو بازیگر اقتصادی دیگر یعنی بنگاه و دولت هم آسیب جدی خواهند دید.

رشا شهابی در پنجاه دومین کنگره ث. ژ.ت ( فرانسه )رفقا! در حالی که از حضور در جمع شما خوشحالم اما نمیتوانم در جمع شما که دوستان من هستید از نگرانی ام نگویم. در این لحظه و این روزها من شدیدا نگران دوست و همکار سندیکاییم حسن سعیدی هستم که چند روز پیش با هم دستگیر شدیم اما او کماکان در زندان است. من شدیدا نگران دیگر دوستان و کارگران و دانشجویایی هستم که تنها به دلیل شرکت در تجمع مسالمت آمیز روز جهانی کارگر دستگیر شده اند. او در ادامه می گوید : ما کارگران با جنگ افروزی های دولت های سرمایه داری در جهان و مخصوصا در خاورمیانه مخالفیم. تهدید نظامی و تحریم جز خراب تر کردن وضعیت زندگی کارگران و زحتمکشان ایران، عراق، افغانستان، سوریه، لبنان، فلسطین و... ندارد. ما کارگران به پشتیبانی هیچ یک از بلوک های سرمایه داری توهم نداریم بلکه به همبستگی کارگران و حقوق بگیران جهان احتیاج داریم. و نهایتا آرزوی دارم که این کنگره و نتایجش در مبارزه شما نقشی مفید ایفا کند زنده باد همبستگی بین المللی طبقه کارگر با تشکر از شما @vahedsyndica

چه وظیفه ای در برابر ماست؟ نان‌ام میان سطل آشغال سقف‌ام به قیمت جان تن‌ام حراجِ درد و بیماری ***** من سال‌هاست که جنگ زده‌ام شما را نمی‌دانم! «م . حسینی»

چینش آنچه در شرایط مشخصی امروز جامعه ما دهن باز می کند، خاصه در حوزه عملکرد دستگاههای امنیتی درحد مسایل مربوط به سرکوب جنبش مطالباتی و کنشگران اجتماعی که درپهنای عملکرد کارگران - معلمان - بازنشستگان - دانشجویان - زنان - کشاورزان - کولبران - حقوق دانان - کانونیان - فعالان محیط زیست- روزنامه نگاران مستقل - جانبداران حقوق اقلیت ملی - فعالان اقلیت های مذهبی - مالباختگان - و مخالفان جنبش ضد جنگ و طرفدار آزادی و برابری و ... دهان گشوده است ، همواره هر یک از آنان چه بطور مجزا و یا در تجمیع همدیگر ، عزم به گسترش مبارزات مردمی را در پهنه جامعه ما با خود دارند. این مجموعه موجود در کف جامعه را نمی توان صرفا از تحلیل عمومی نتیجه گیری نمود بلکه حتما لازم است ویژگی های هرموضوع را به طور مشخص مورد بررسی و داوری قرار داد . دررابطه با وارسی چرایی تهاجم و آزادی بازداشت شدگان این دوره، می توان مشخصات چند گانه ای پیشروی را برشمرد و حول آنان به کالبد شکافی دست زد .

همدردی و اعتراض در میان‌ همه مطالبه گران جنبش اعتراضی مان گل داد و صنوف اعتراض به وضع ضد انسانی موجود را مستحکم تر نمود. روشن است هر سطح تغییردر وضعیت موجود تنها با همبستگی در میدان عمل جمعی، معنی می یابد ! در این میان تشکل های مستقل کارگری خواستار آزادی بی قید و شرط کلیه بازداشت شده گان روز جهانی کارگر و معلم در روزهای اول و دوم ماه مه ۲۰۱۹ برابر با یازدهم و دوازدهم اردیبهشت ۱۳۹۸هستند. برآنم تنها با حمایت از خواست بی قید و شرط ازادی زندانیان، می توان آزادی فعالین کارگری ، معلم ودانشجویان دستگیر شده وهمه زندانیان سیاسی درایران کمک کنید علاقه مندان به مباحث کارگری برای دست یابی به آرشیو روزشمار کارگری هفته ، می توانند به آرشیو های زیر مراجعه نمایند:

معنای این فراخوان ها و حمایت ها آن است که جنبش مطالباتی و مبارزات دامنه دار کارگران - معلمان- بازنشستگان و دانشجویان در جای جای کشور طی تمامی سال ۹۷ و آغاز سال۹۸در مقابل برخوردهای امنیتی، رنگ باخته و دیگر دلیل کافی برای خودداری از برگزاری تجمعات اعتراضی نمی باشد، بلکه جنبش اعتراضی تنها با گسترش حضور میدانی خود در شکل های متفاوت مقاومت آمیز می تواند ، مختصات مطالبه گری را مهم ترین راه کاهش دامنه تاثیرات سرکوب ها و فشار ها و تهاجم نیروهای امنیتی و پلیسی بنمایاند! از اینرو ما در اول ماه مه روزجهانی کارگر و دوم مه روز معلم امسال شاهد کنش و واکنش های وسیع و پُر مضمون خواهیم بود. تجربه نشان می دهد که حامیان مبارزات و مطالبات کارگران در خارج از کشور هم در شرایط برخوردهای امنیتی دست روی دست نمی گذارند و قطعا این بار هم صدای مظلومیت و حق خواهی تمامی جنبش مطالباتی درون کشور، در برابر حاکمیت ناتوان از پاسخگویی به خواست های آنان ، سطوح فشرده تمامی مبارزات جاری را هر چه وسیع تر بازتاب خواهند داد. نامه نویسی - طومار جمع کنی در برابر دستگیری ها و تهاجم احتمالی را با حضور در سطح خیابان ها و میادین بزرگ جهان و استفاده از تریبون های گروههای جامعه میزبان برای خبر رسانی ها - شرکت در راه پیمایی های اول ماه مه به همراه صف کارگران در راه پیمایی های اول ماه مه ، بزرگترین فرصت در راستای شناساندن حرکت اول ماه مه امسال ایران به هم طبقه ای های جهانی آنان است . برای مدافعان جنبش اعتراضی در درون کشور، یگانه راه دوئری جستن از فرقه گرایی و انحصار طلبی و دفاع همگانی ا زمبارزات واقعا موجود در درون کشور و همگامی با آنان است . صدای جنبش حق خواهی ایران و صدای بی صدایان باشیم !

مجموع چهار شماره روز شمارکارگری هفته را ۶۰۵ خبر را پوشش می دهد. اخبار کارگری ، اطلاعیه ها ، بیانیه ها ، گزارش، نقد و تفسیر جنبش مطالباتی و گستره سیل اخیر را با خود دارد. می توان گفت : دراین میان اعتراضات و اعتصاب کارگران در مقایسه با اسفند ماه ۱۳۹۷، کمترین رقم را با خود دارد . اما با پایان یافتن ماه فروردین طی روزهای آخر ماه و روز های پشت سر گذاشته ، حدت یابی تحرکات کارگری سرعت بیشتر یافته و میرود که به فرایند اول ماه مه روز جهانی کارگر و روز معلم گره بخورد و به همین مناسبت ، جنبش مطالباتی در ماه اردیبهشت به بعد ، در پس ویرانی برخواسته از سیل بنیان کن ، با قدرتمندی بیشتر رو به جلو رود ....امید آن میرود که با ورود به ماه اردیبهشت و در نخستین روزهای این ماه ، صحنه روبارویی ها گسترده شده و با مجموعه فعال و انفعالات اول ماه ماه روز جهانی کارگر ، در ایران گره بخورد .

اول ماه مه در راه است ، آری نخستین روزمه ، روزِ ماست، از آن ماست. باید با همه توان به استقبالش شتافت. یازدهم اردیبهشت، اول ماه مه، روز همبستگی بین المللی کارگران است . روز دست از کار کشیدن و روز تظاهرات اعتراض آمیز همه کارگران و زحمتکشان است. این روز نه تنها روز بزرگداشت نیروی پُر رنج و مشقت کارگران جهان ، بلکه روزی است که این بخش عظیم از اردوی جهانی کار، با صدای رسا، اعتراض حق طلبانه خود را به گوش جهانیان می رسانند و در صفوف فشرده خود و هم پیمانان آنها، علیه حق کشی ها به خیابان ها می آیند. اول ماه مه ، روز اتحاد پرشور و مهر آمیزی است که مژده پیروزی و استقرار برابری ، برادری و عدالت اجتماعی را به جهانیان می دهد ! اصلی ترین و مهم ترین پیام اول ماه مه روز جهانی کارگر، همبستگی طبقاتی توده کارگر، صرفنظر از تعلقات جنسیتی، مذهبی و قومی ، زبانی به عنوان یک طبقه واحد می باشد

. شرایط کنونی بهترین فرصت برای شکستن دیوارها و سیل بند های چهل سال اختناق و ارعاب ، سکوت و بگیر و به بند است . نباید از یاد ببریم که سیل ویرانگر ناشی از نکبت وجودی حاکمان جنایت و جنون و نادانی و جهل فزاینده یکایک آنان، بهترین شرایط و زمان برای پیشروی را فراهم آورده که مردم خود، مداخله گر باشند و آستین بالا زنند و لب به اعتراض بگشایند . جوانان گمیشان ( ترکمن صحرا) و زنان و مردان مثال زدنی آن سامان، به جای گریستن و زانوی غم در بغل سُودن، درس زیستن و هستی بخشیدن به ادامه زندگی در دل گل و لای و جنگیدن را به همگان ارزانی داشتند. نشان دادند که قدرت همدلی و اتحاد مردم ، کمتراز این سیل نیست . همین اتفاق نشان داد که در کنار هم بُودن و دیواره ای از هستی زندگی ساختن ، می توان کلیت نظام را به چالش طلبید وحماسه آفرید!

سال ادعایی "رونق تولید" خامنه ای : برای چرخش تولید و رونق آن بلایی که طی سال های گذشته عملا سَرِ نیشکر هفت‌تپه وفولاد اهواز، هپکو ، ماشین سازی تبریزو... و سفره یکایک کارگرانش آورده اند،هیچ بعید نیست با شعارسالِ رونق تولید، با وسعت یافتن بخش خصوصی و خصولتی ، سراسرکشورما را فرا نگیرد؟ دربرابر سال " رونق تولید"ی، مورد ادعای خامنه ای، این بیشمارپرسش ها مطرح است : تولید با کدوم مواد اولیه، باید فراهم آید ؟ سال ۹۷ بیش از نیم میلیون نفر در بخش قطعه سازی بدلیل نداشتن مواد اولیه کار خود را از دست دادند و امنیت شغلی آنان به خطر افتاد و به ارتش میلیونی بیکاران کشور افزوده شدند. در شرایطی که بیش از هزاران کارخانه از گردش تولید بازماندند، با کدام کارخانه و واحد تولیدی باید رونق تولید معنی پیدا کند ؟ وقتی میزان بیکاران جامعه به مرز سونامی دو رقمی بالای یازده میلیون نفر رسیده اند. جدا ازاین مخالفان یا منتقدان دولت از آمار "واقعی" تا ۱۵ میلیون "بیکارپنهان" درایران خبر می‌دهند. مرکز پژوهش‌های مجلس پیش‌بینی کرده بود که نرخ بیکاری در سال ۱۴۰۰ در "سناریوی خوش‌بینانه" به حدود ۱۶ درصد و در "سناریوی بدبینانه" به حدود ۲۶ درصد خواهد رسید. قرار گرفتن صندوق‌های بازنشستگی در آستانه ورشکستگی، ناتوانی دولت بدهکار در پرداخت مخارج جاری، وجود ۱۲ میلیون نفر زیر خط فقر و ۲۵ تا ۳۰ میلیون نفر زیر "خط نسبی فقر"، ازجمله جلوه‌های ابرچالش‌ها در ایران هستند. چگونه رونق تولید را شاهد می گردیم ؟

باید نوشت: همه آموزه های تا حال تجربه شده اردوی پُر شمار میلیونی کار ایران ، در سال پیشروی پرتوان تر به صحنه باز خواهد گشت . با پایان تعطیلات نوروز ، ضربآهنگ تحرکات نبرد خود پویه طبقاتی، در آستانه اول ماه مه ( روزجهانی کارگر) شاهد خواهیم بود . نکته باورمند کار در این استکه ؛ مبارزات کارگران در تمامی سال ۱۳۹۷، خود را در امر همبستگی و گسترش همگرایی ها و هم پوشانی پیکره مبارزات جنبش طبقاتی و مطالباتی ما در مقابل ناامنی شغلی ، فشار و داغ و درفش و زندان برای سازمانگران تحرکات اجتماعی پیش رفت . از اینرو لازم است که همچنان اتحاد آگاهانه و مستمر و گسترش یابنده توده کارگران بتواند در سال جدید با آفرینش توانمندی های شفافتر برای تحقق مبارزات قدم بردارد . باشد که سال نو، سرآغازی برای خلاقیت اندیشه های نو، سالی پُربار و سرشار از گام های موفقیت آمیز در راه بهبود شرایط زندگی زحمتکشان سراسر ایران گردد. چنین باد !

فضای موجود نشان می دهد ، حداقل دستمزد کارگران را نمی خواهند حتی در سطحی که از گرسنگی نجات پیدا کرده و توانایی بازتولید نیروی کارشان را داشته باشند ارتقا دهند. واقعیت مسلم این استکه؛ هم برای دولت به سان بزرگترین کارفرما و هم تمامیت کارفرمایان کشور، پول و موجودی است ولی سیاست عادلانه توزیعی نیست و نفع طبقاتی ای که دولت روحانی دنبال می کند اجازه نمی دهد که فقر و فلاکت طبقات پائین و اردوی بزرگ کار و زحمت کشور جبران شود. بدون اعتراضات گسترده و حضور پیگیرتر در جنبش مطالباتی نمی توان به سیاست های ناعادلانه و ریاضتی و سرکوب نفس گیر مزدی خاتمه داد. آنان با شرکای نمایندگان خود تراشیده شورای عالی کار، می خواهند توده کارگر را گرسنه نگه دارند و بعد که صدایشان در آمد بر سرشان بکُوبند و فعالانش را دستگیر و پرونده بسازند و به زندان شان کشند تا رعب و هراس را بر جامعه مستولی سازند.

سیاست رژیم در قبال جنبش های پیشِ روی مشخص است. قاضی قتل عام ( ابراهیم رئیسی ) را آورده اند. آنها با فرمان خامنه ای ، شلاق را از گرده سعید مرتضوی جلال بر می دارند ولی تیغ شان را برای طبقات پائین تیز کرده اند. اما مجموعه رخدادها هفته گذشته صدور حکم بالا و فوق تصور برای خانم نسرین ستوده ، که او رابه ۳۴ سال حبس و ۱۴۸ ضربه شلاق پس از دفاع از زنانی که به استفاده از حجاب اجباری اعتراض نموده ، در آستانه هشت مارس روز جهانی زن ، محکوم کردند ویا صدور حکم، کم سابقه و ضد انسانی برای بهنام ابراهیم زاده ، به اتهام عضویت در گروههای مخالف و تبلیغ علیه نظام به شش سال حبس تعزیری محکوم شد. او علاوه بر حکم زندان باید مطالعه و رونویسی ازروی سه کتاب را نیز را انجام دهد.این حکم در دادگاهی بدون حضور وکیل، بدون نماینده دادستان و حتی بدون منشی و در عرض پنج دقیقه ، در کمتر از یک هفته بعد از آزادی با وثیقه ۲۰۰ میلیونی، نشان می دهد که وزن برخورد با فعالین کارگری و مدنی بالاست. حمایت از فعالین کارگری و محکوم کردن بازداشت ها یکی از پله های همگرائی است که باید به وظیفه عاجل همه ما بدل گردد و از هیچ اقدامی برای همصدایی با بی صدایان فرو گذار نکنیم.

صندوق سازمان تامین اجتماعی ، اداره آن ، حسابرسی ، کنترل و گزارشگری همه جانبه از دارایی های آن باید به صاحبان اصلی اش یعنی طبقه کارگرایران که خود بنیانگزار و موسس این سازان است، بازگردد . باید همه نگاه های چپاولگر دراداره راهبردی این سازمان که دراساس تامین معیشت کارگران را به وقت نیاز پاسخگوست ، کُور و ریشه دخالتگری شان خشکانده شود. باید همه دارایی های به یغما برده شده این سازمان به صندوق اش بازگردد. خاتمه دادن به این همه فساد مالی در چنین تشکیلات توده ای در گرو به میدان آمدن و متشکل شدن طبقه ای است که از استثمارآنها، سرمایه های نجومی آفریده می شود. تنها همین طبقه قادر است که عمل کننده ، قطع شریان های این مال اندوزی چپاولگران باشد طبقه ما اگر قدرت بسیج و سازمانگر می داشت ، اگرتشکل های کارگری مستقل و سراسری خودمان را داشتیم ،کار به اینجا نمی کشید که هر ننه من قمری عربده بکشد. اگر رسانه های قدرتمند خودمان را داشتیم ، در این صورت گروه بندی های حکومتی هم به خودشان اجازه نمی دادند این گونه بی شرمانه برای بالا کشیدن دسترنج طبقه ما کیسه بدوزند. کشمکش گروه بندی های حکومتی برای تصرف دارایی های سازمان تامین اجتماعی هیچ ربطی به منافع واقعی کارگران ندارند. یک صدا بار دیگر می گوییم : دست ها ازدخالتگری در اداره سازمان تامین اجتماعی کارگران کوتاه و اداره و هدایتگری اش باید به خود صاحبان اصلی اش سپرده شود! غارت دیگر باره سازمان تامین اجتماعی و سهم بُری از کارگران موقوف! اعتراض به این حد از اجحاف و حق خوری ، حق کارگران است . باید متحد و متشکل شد و اعتراض عمومی را سازمان داد سال ۹۸ سال پرچالشی برای طبقه ما است . برای ارتش گرسنگان راهی جز اعتراض نمانده است. هر انسان صاحب حقی باید این اعتراض را برسمیت بشناسد و خود را پژواک صدای آنان بنامد. چنین باد !

چرا به جای دست کردن در جیب خالی ما مزدبگیران، هزینه های غیرضروری را کاهش نمی دهید؟ چرا جلوی اختلاس های نجومی و سر به فلک کشیده هر روزه را نمی گیرید؟ که هر آن کارگر و بازنشسته و هر آزادیخواه مطالبه جویی در برابر چشمان افکار عمومی و در کف خیابان فریاد برمی آورند : هر اختلاس کم بشه ، مشکل ما حل میشه ! چرا از بنیاد شهید ، بنیاد مستضعفان، آستان قدس رضوی و دهها بنیاد و موسسه اسلامی که خروار ها تومان طی سال برایشان تامین اعتبار مالی از بودجه مملکت می نمایید ، یک شاهی مالیات نمی گیرید که بدهی های تامین اجتماعی را بدهید و اشتغال ایجاد کنید و تولید را رونق دهید و بستر بیمه پردازی را وسعت ببخشید؟ چرا جلوی فرار بیمه ای نهادهایی مثل شهرداری ها که تا خرخره در ساخت و سازهای شهری فرو رفته اند و هر از راه رسیده ای خروار ، خروار پول بالا می کشد را نمی گیرید ؟ چرا هر وقت جایی به هم می ریزد به جای صاحبان ثروت های نجومی، ویژه خواران، آقازاده ها، آیت الله های شکر خوار ، چایی خوار، ماهی خوار، زمین خوار و غارتگران آب و خاک و ذخایر دریاها و جنگل ها؛ و به جای رفتن به سروقت سران و گردانندگان انواع مافیاها، به سروقت کارگران، بازنشسته گان مستمری بگیر، معلم و پرستار، کارگر ساختمانی، دستفروش، معلول، مجروج جنگی و کلا اقشار ضعیف و محروم می روید که همین زیر فشار مشکلات معیشتی در حال له شدن هستند؟ و دها چرای دیگر .... !!

دستمزدهای معوقه کارگران امروز باهمه کانون های تمرکز سرمایه نسبت مستقیم دارد و در هم شکستن اقتدار آنان مستلزم هم اندیشی و جمع بندی واقع بینانه از کاستی ها و تجارب تاکنونی است . وجود بورژوازی ممتاز یعنی سرمایه داران پاچه خوار در پیوند با قدرت مندان رانت خوار به نیرومندترین عامل و حاصل سوداگری در کشور بدل شده اند. امروز دولت نفتی و دولت مذهبی تمام شریان های اصلی اقتصاد کشور را با بازوی سپاه در دست خود دارند و پدیده ژن های برتر و آقا زادگان و ایت الله های شکر خوار ، ماهی خوار، چایی خوار و زمین خوار و همه چیز خوار، به سهم خویش در مقابل سازمان یابی کارگران ایران از طریق دامن زدن به سوداگری و خفه کردن اقتصاد مولد و نا امن ساختن سرمایه گذاری عمدتا از طریق برخورداری از اقتدار یک دولت استبدادی که همه ی قوانین و ساختارهای موجود را در جهت رودررویی با یک نیروی مستقل به مصاف می طلبد . در این میان لازم است که به این سئوال اساسی پاسخ دهیم : چگونه می توان از موانع موجود عبور نمود و برای دست یابی به حقوق به موقع از از سد های تراشیده یاد شده عبور کرد ؟ بدون تردید؛ موضوع عدم تشکل یابی توده طبقه میلونی، پیرامون همین مسئله ، یکی از کاستی های پایه ای و ضعف مبارزاتی کارگران برای دستیابی به این مطالبه را به ما نشان می دهد که باید بر آن فائق آمد. در این راه کارگران باید با تمام نیروی سازمانگر خویش ، برای حفظ و تداوم جنبش های مردمی و برای رشد و گسترش هر چه بیشتر این مبارزه، باید سیاست رذیلانه «سرکوب بیرحم و بی هیاهو» را در هم شکنند و خود را برای پیشروی بیشتر و همه جانبه تر سازمان دهند.!

رژیم تمامیت خواه اسلامی ایران ، در برابر اقدامات بسیج گر واز پائین توده رنج و کار جامعه سکوت نخواهد کرد . کما اینکه درحق سندیکای نیشکرهفت تپه و علی نجاتی و اسماعیل بخشی و متحدین آنان سپیده قلیان و عسل محمدی ساکت ننشست . در رابطه با شعاع العمل فعالان سندیکای مستقل کارگران شرکت واحد اتوبوسی رانی تهران و حومه سکوت نکرد تا پای سازمانگران این سندیکا را با احضارها و پرونده سازی ها و محکومیت تراشی ها ببندند. با آنچه که طی ماههای گذشته به این سو دیده ایم و خامنه ای سال پیشروی را " سال فتنه" نام نهاده، ممکن است که رژیم به کارهای خشن تری هم روی بیاورد درمقابل کارگران ناگزیر به تعرض و مبارزه برای بقای خود هستند. طبقه ما برای دستیابی به دستمزدی شایسته ، راهی جز سازماندهی ، متشکل شدن ندارد! سازماندهی کارزارهای وسیع اعتراضی و مستمر و از پائین، گامی موثر برای دستیابی به دستمزدی کارآمد جهت گذران زندگی توده عظیم زحمتکشان ایران است . بی تردید فقر گستری و پاره کردن زنجیر گرسنگی و سفره های خالی برای تمامی بخش ها و لایه های جنبش مطالباتی کارگران، اردوی میلیونی بیکاران امروز که کارگران شاغل دیروزاند ، در کنار معلمان، پرستاران، بازنشستگان، معلولان، محرومان شهری و روستایی، کودکان خیابانی کار، کولبران و دستفروشان و...مال باختگان و عموم آحاد اردوی کار فقط با اعتراض و اتحاد بزرگ مطالباتی همه بخش های مطالبه گر است که می توان سمت گیری های ریاضتی و فقرگسترانه رژیم آدمی خوار جمهوری اسلامی را به منتهی الیه جامعه راند و آنرا به عقب نشینی وا داشت . این کار در توان جامعه پر تلاش ما است . متشکل شویم ، سازمان یابیم و با قدرت عمل نماییم و تمامیت نظام را به چالش کشیم . این وظیفه عاجل و تخطی ناپذیر یکایک ما است. بر ما است که صدای رسای دادخواهی جنبش مطالباتی ما در برابر افکار عمومی جامعه میزبان و در برابر اتحادیه ها و جنبش ازادیخواهی جهان در امرهمبستگی هرچه فزونتر با مبارزات کارگران و زحمتشکان ایران باشیم!

کارگران شهرداری ها و دشواری های حقوق های عقب مانده آنان : و آن اینکه امروزه با عمومیت یافتن حقوق های معوقه در سطح شهرداری های مختلف از دیگر بخش ها، آنرا سرآمد بخش های خبری بدل نموده است . به همین نسبت بحث سازمانیابی و تفوق بر پراکندگی آنان نیز ادامه پیدا می کند . آنچه در بحث مربوط به لایه های کارکنان و کارگران شهرداری ها بعنوان موانع تشکل یابی عمل می کند، در مرحله اول عبارتند ازپراکندگی نیروی آنان ، عدم برخورداری یا برخورداری بسیار محدود از وسایل ارتباطی جدید برای تبادل اخبار و انتقال تجربه و از همه مهمتر پذیرش کار با دستمزد پائین و عدم تضمین کاری بعد از پایان قراردادها در برابر صف عظیم بیکاران در بین لایه های مختلف کارگران خاصه کارگران خارجی تبار شهرداری ها عمل می کند. بدین معنی که کارگرانی که برای شرکتهای پیمانی مربوط به شهرداری ها کارمی کنند، بدلیل نداشتن امنیت شغلی از زاویه نگرانی اینکه مبادا فردا، بیکارشوند، به شرایط تحمیلی این شرکتها تن می دهند و هر سطح دستمزد پائین و شرایط نامناسب کار را می پذیرند. از اینرو باید همه این موانع را باز شناخت و برای برچیدن شرکت های پیمانکاری اقدام توامانی در سطح ملی مبادرت ورزید و خود شهرداری ها را نسبت به بازپرداخت حقوق های معوقه کارگران موظف نمود .

طی هفته بر طبقه کارگر و خواسته های آنها چه گذشت ؟خبرهای روزشمارکارگری هفته‌ ای را که پشت سر گذاشتیم ، حول موضوعات گوناگونی متمرکز است ازجمله : در زندان ماندن علی نجاتی و فراخواندن دیگر باره اسماعیل بخشی و سپیده قلیان و احضار و بازداشت فعالان کانون نویسندگان و تنی چند از جنبش آزادیخواهی و فعالان محیط زیستی کشور - حقوق های معوقه شهرداری ها - حدت بیکار سازی ها و مبارزه با خصوصی سازی ها - تحرکات غیر متمرکز معلمان و بازنشستگان - نشستِ چندین باره نمایشی شورای‌عالی کار و جلوگیری از ترمیم دستمزدها واعلان آغاز بررسی افزایش دستمزد کارگران - بازنگری طرح طبقه‌بندی مشاغل کارگران- تصویبِ کلیات لایحهٔ بودجهٔ سال آینده در کمیسیون تلفیق مجلس که در چارچوب آن شاهد انجمادِ دستمزدها در سال پیشروی( ۱۳۹۸)، هر چند شروع چانه زنی بر سر دستمزد ۹۸ از هفته آینده (هشتم بهمن) بین ترکیب سه جانبه گرایی مورد نظر ، به گردش در می آید. ولی در شرایط تعیین تکلیف دولت و گارد بسته کارفرمایان و بدون حضور نمایندگان انتخابی واقعی کارگران، آنچه که صورت می گیرد ازامروز نگرانی نیروی عظیم توده میلیونی کارگران - به روال هر ساله - تا پایان اسفند ماه را با خود به همراه دارد. به این مجموعه باید سرنوشتِ سازمان تأمین اجتماعی و شستا- و مانورهای حساب‌ شدهٔ رژیم و دستگاه‌های امنیتی بر ضد جنبش کارگری ودانشجویی وآزادیخوهی وبازداشت ها و صدور محکومیت های جدید را تماما در دل اخبارروزشمار کارگری هفته دنبال کرد .